Een zwijmel Boek lezen.

Ik loop naar een spiegel die eenzaam tegen een boom aan leunt, afvragend waarom zoiets midden in een bos staat. 'Heeft iemand 'm hier achtergelaten?' 'Heeft het een reden waarom het hier staat?' Heb ik gedacht, want het is een vreemde plek voor een spiegel. Ik loop er voorzichtig stapje voor stapje naartoe tot ik er recht voor sta mijzelf kan zien. Al kijkend naar mijzelf valt het me op dat ik een jurk aan heb die losjes mijn lichaam bedekte, die rond mijn borst als een V omhoog is uitgesneden en achter in mijn nek vast zit met een knoopje. Ook al ben ik totaal geen jurk persoon, deze beigekleurige jurk is prachtig en ondanks dat ie losjes naar beneden valt, zie je genoeg vormen van mijn lichaam. Als ik een man was geweest had ik zelfs aanstalten gemaakt tot een versierpoging, die waarschijnlijk afgewezen zou worden. Ik date immers nooit en had er ook geen tijd voor, mijn totale focus was mijn carrière met hier en daar een scharrel tussendoor.

Opeens dringt het tot me door dat ik op een vreemde plek ben midden in een bos, en als ik goed om me heen kijk lijkt het wel lenteseizoen. Alles was prachtig in bloei, je kan de vogels vrolijk horen fluiten. Op de grond begroeide een oase van gras en witte bloemen, en in de verte zie ik zelfs een konijntje hobbelen. De zon schijnt door de bomen op de grond, waardoor alles een sprookjesachtige uitstraling heeft. Dit is té perfect. Ik knijp even in mijn arm. Dit is net een episode uit een veel te romantisch film waarbij elke vrouw zwicht, al fantaserend dat zij zelf het vrouwelijke karakter is en onderweg is naar haar prins charming. Maar ik denk: 'Yeah right, ik geloof niet in love at first sight of prins charming... ze maken de films veel te zoetsappig en perfect...' Al kijkend om me heen bestudeer ik welke richting ik op moet lopen, en tot mijn verbazing zie ik een stukje verderop een zandpaadje. Ik loop er voorzichtig naar toe, want romance is niet mijn beste vriend. Wat me eerder zou overkomen is dat een enge gluiperd zich achter  een boom verstopt om me vervolgens mee te nemen naar zijn veel te enge donkere kelder om me daar voor eeuwig gegijzeld te houden. Naast mijn voet zie ik een grote dikke tak die ik direct pak en stevig met beide handen als een zwaard vasthoud. Voorzichtig loop ik weer verder naar het zandpaadje toe, terwijl ik heel mijn omgeving nauwkeurig in de gaten houd. Mijn focus en voorzichtigheid is van kilometers ver te zien, laat staan als iemand zich dicht bij mij achter een boom of struik verschuilt. Plots hoor ik geritsel in de struiken. In een vloeiende beweging sta ik in verdedigingspositie, met de stok als een samurai in mijn handen, naar de plek te kijken waar het geluid vandaan kwam. Stokstijf blijf ik staan, omdat de angst de overhand begint te krijgen en ik alles in mijn lichaam voel trillen. Ik probeerde mijzelf te herpakken, wat overduidelijk niet lukte. Ik slaakte een harde kreet uit mijn mond toen een konijn uit de bosjes richting mij rende. De stok had ik door de schrik mijlen ver weggegooid en ben op de vlucht geslagen, totdat ik realiseerde dat ik op de vlucht was geslagen voor een lief klein konijntje. Half voor over gebogen met een hand tegen een boom aan probeerde ik op adem te komen van mijn sprint voor een lief klein konijntje waar ik zo van ben geschrokken. Het idee was zo hilarisch en typisch mij dat mijn angst in één klap was vervangen door een schaterlach. "De doomscenario-denker", misschien is het geen verkeerd idee als ik wat minder thrillers en horrorfilms kijk.

Eenmaal een beetje op adem gekomen, al kijkend naar waar ik vandaan kwam, voel ik een deken van warmte mij omhelzen op mijn rug. Het voelt heerlijk en comfortabel. Ik sluit even mijn ogen om van het moment te genieten, van de warmte die ik door de zon voel. Een klein briesje deed mijn haren doen wapperen en het geluid van riet, dat door de wind zachtjes tegen elkaar verschuift, klinkt als muziek op de achtergrond. Langzaam draai ik me om en open mijn ogen om naar het grote rietveld te kijken, wat omarmd wordt door de bossen eromheen. Stap voor stap loop ik het rietveld in, al voelend hoe het mijn handen voorzichtig aanraakt. Het voelt als een droom waar ik nooit meer uit wil komen. Ik wil hier voor altijd blijven. Door de zon lijkt het riet bijna van goud. Het is bijna ongeloofwaardig en ik knijp nogmaals voorzichtig in mijn arm, hopend dat ik niet droom en dat dit echt is. 'Ik wil hier voor altijd blijven', denk ik nogmaals terwijl ik langzaam met mijn ogen dicht geniet van de zon en het riet wat om mij heen danst door de wind. Ik open mijn ogen en schrik heel even.

Een paar honderd meter verderop staat iemand naar mij te kijken. Ik denk terug aan het vreselijke scenario van de enge gluiperd, en even voel ik de angst terugkomen die ik daarstraks zo hevig had gevoeld. Maar op de een of andere manier voelt dit anders. Vertrouwd. Alsof zijn lichaam tot de mijne spreekt dat alles oké is en ik niet bang voor hem hoef te zijn, ook al heb ik nog enige aarzeling. Hij loopt langzaam naar mij toe, terwijl het riet langs hem heen danst door de zachte wind, terwijl ik me geen centimeter vervoer. Ik bestudeer hem heel nauwkeurig, want dit is té ongeloofwaardig. Maar hoe dichter hij naar mij toe komt, hoe meer ik realiseer dat hij onweerstaanbaar is. Ik realiseer me langzaam ook dat mijn bestudeersessie naar een zwijmelsessie is getransformeerd. Hij heeft donker bijna zwarte haren, die bijna met zijn oogkleur overeenkwamen. Zulke donkere bruine ogen heb ik nog nooit eerder gezien. Ik probeer mijzelf los te wringen van zijn blik, maar het enige wat ik kan doen is blijven kijken terwijl hij dichter naar mij toe komt lopen. Hij heeft een kort getrimd baardje, en redelijk volle lippen. Ondanks dat zijn lichaam bedekt is met comfortabele linnen kleding, kan je zien dat hij slank, maar afgetraind, was. Plots merk ik dat een warm gevoel zich langzaam steeds meer door mijn hele lichaam verspreid, alsof het iets tegen mij wil vertellen. Een gevoel wat ik nooit eerder heb gevoeld en ik begin er zelfs zenuwachtig van te worden, terwijl ik mijn ogen niet van hem af kan houden. Het liefst wil ik heel hard wegrennen en niet meer omkijken, maar mijn lichaam heeft het overgenomen en ik kan mijzelf geen centimeter meer vervoeren. Zijn ogen voelen, ondanks dat ze zo donker van kleur waren, warm en liefdevol aan. Hij blijft mij mysterieus aankijken, maar ik zie in zijn ogen een twinkeling, alsof zijn ogen glimlachen.  Ik bedenk me dat ik altijd had gedacht dat prins charming grote lariekoek was, en nu staat hij letterlijk op een paar centimeter afstand voor mij. Alsof het universum mij een koekje van eigen deeg heeft gegeven vanwege mijn gedachtegang. De wind draait als een zachte windhoos om ons heen, waardoor het lijkt alsof we beide nog een klein duwtje in onze rug krijgen en zo nog dichter bij elkaar komen te staan. Elkaar continu aankijkend terwijl alles om ons heen beetje bij beetje steeds meer op de achtergrond verdwijnt. Voorzichtig beweegt zijn hand naar een plukje van mijn haar die half voor mijn gezicht hangt, en schuift deze subtiel met zijn vinger naar de zijkant achter mijn oor. Alle zenuwen en angst vloeien door zijn aanraking in het niets en ik voel een en al warmte en vertrouwen, alsof ik hem al jaren ken. Ondanks dat er niets wordt gezegd, spreekt onze lichaamstaal met elkaar. Zijn hand die al die tijd nog steeds op mijn kaaklijn rust, glijdt langzaam naar beneden naar mijn nek waar hij zijn andere hand aan de andere kant van mijn nek legt. Ik geef me volledig aan hem over. zijn blik wordt donkerder en hij zegt zachtjes: 'MAMA'. Verward kijk ik hem aan en even denk ik dat ik het verkeerd hoorde. 'MAMA, MAMA... BALLLL'.

Ineens kom ik weer met een bitch slap op aarde terwijl mijn zoontje aan mijn broek staat te trekken. Precies op het moment dat ik net even me-time had en de rust had gevonden om een heerlijke zwijmel boek te lezen. Hij wil met mij spelen met zijn speelgoed. Terwijl ik mijn storytel afsluit en mijn iPad wegleg, moet ik mijn teleurstelling onderdrukken. Ik loop met mijn zoontje mee naar zijn speel hoekje en we gaan lekker samen spelen. Nog een beetje na zwijmelend spelen we door totdat deze MAMA moet gaan koken.