De tijd tikt snel door, dat merk je helemaal als je een kind thuis heb rond huppelen die als kool groeit. Hij wilt zo veel, maar ik kan zo weinig. Dat is super frustrerend maar ik wist dat het niet lang meer zou gaan duren en eindelijk duidelijkheid voor wanneer ik nou geopereerd zou worden. Ik had nog één afspraak staan, en was alweer beetje aan het werk want thuis zitten was niet bepaald mijn ding. Dat ging met ups en downs vanwege mijn benen die de ene dag zin in hadden en de andere dag hele andere plannen met mij hadden. Alsof ze echt een eigen wil hadden gekregen.
alles wat ik schijf en uitleg is uit eigen ervaring met wat ik en mijn gezin hebben mee gemaakt. Als er iets mis is ga ten aller tijden eerst naar je huisarts voor professionele hulp en adviezen.
Inmiddels was ik weer een paar uurtjes per week aan het werk, want ik ben niet echt het type dat stil thuis zit en continu het huishouden doet. Ook al had ik daar de puf niet voor. Maar ik zeg ook heel eerlijk dat ik veel productiever ben als ik werk en daarnaast mijn hele huishouden doe, en eigelijk is dat best apart. Maar dat is nou eenmaal hoe ik ben, hoe drukker ik ben, hoe meer ik thuis gedaan krijg, hoe rustiger ik ben, hoe erg ik mijn huis laat verslonzen. En ik wist dat ze me nodig hadden op werk met het hele Corona en personeel crisis, en voor mij weer een afleiding. Ik stond wel geregeld met iemand erbij, en als ik alleen stond was het vaak een ochtend. De welbekende zoals wij hem op werk noemen, "Nienke's zwangerschaps kruk" hadden ze uit een ander filiaal naar mijn filiaal gebracht zo dat ik tussendoor kon zitten en kassa draaien tegelijk. En ondanks dat ik echt zwaar tegen ben om achter de kassa te zitten deed ik het toch geregeld om mijn benen te ontzien waardoor ik weer langer op werk kon blijven.
Rond de 20e in ja januari had ik weer een afspraak staan. We moesten weer bij het umc ziekenhuis zijn, en er stonden meerdere afspraken achter elkaar gepland. Kort achter elkaar ook, en daar krijg ik altijd stress van en de zenuwinzinkingen. Als autist ben ik liever 20 minuut te vroeg dan 1 minuut te laat, en daar krijgt partner lief weer zenuwinzinkingen van doordat ik als een panische malloot door de ziekenhuis ren, terwijl hij vind en denkt dat we genoeg tijd hebben. Hij vind als we 1 minuut voor de afgesproken tijd aanwezig zijn dat we dan alsnog optijd zijn, maar mijn brein denkt veel verder. Ik noem het maar even de ' wat als' gedachten. Bijvoorbeeld; Wat als ze juist voor lopen op schema en wij daardoor de afspraak missen. Als we onenigheid hebben gaat het vaak hier over, omdat mijn hersenen veel verder na denkt over elk detail. Vaak voor mij ook heel vermoeiend, maar het heeft zo ook zijn voordelen.
eenmaal bij de eerste afspraak 'ook weer ergens in het ziekenhuis waar we nog niet geweest waren, check' wilde we net gaan zitten maar werden we al geroepen door de dokter. Eenmaal in zijn kamertje ' die overal hetzelfde eruit zag' gingen we zitten en legde hij uit waarvoor we bij hem zaten. Hij was de apotheek allergieën dokter die wilde weten wat ze tijdens het het opereren wel en niet kunnen gebruiken. En welke medicijnen ik momenteel slik. Ik benoemde alles wat ik gebruikte en waar ik niet tegen kan, terwijl hij alles noteerde op zijn computer.
allergisch voor:
- groene kiwi's
- latex
- sommige walnoten ( heb ik sinds kort last van)
men qua medicatie slikte ik voornamelijk alleen paracetamol, vanwege de hoofdpijn en de steken in mijn benen te verminderen.
het gesprek was ook zo klaar, waar ik heel blij om was want dan konden we ons haasten naar de volgende bestemming! We melden ons aan, en ik merkte alweer dat mijn benen het er niet bepaald mee eens waren door dat ze weer begonnen te tintelen. Mijn partner in crime liep uit eindelijk naar de Bali terwijl ik als een oud wijf neer plofte op een stoel met een kreun. Eenmaal aangemeld was het wachte geblazen, en ook hier hebben we weer lang zitten wachten tot we aan de beurt waren. Uit eindelijk kwam een vrouwelijke dokter onze kant op en zei dat we met haar mee mochten omdat zij nog een plekje tussendoor vrij had omdat de andere nog druk was met haar patiënt.
We gingen rond haar tafel zitten en ze begon uit te leggen wat haar onderzoek inhield. Ze vertelde dat altijd voor een operatie dat mensen van te voren bij haar of een van haar collega's kwamen om alles te dubbel controleren voor dat ze worden geopereerd. Als deze onderzoek plaatst vond zou de operatie datum niet langer duren als 3 maanden, want daarna was haar onderzoek niet meer geldig en moest je het opnieuw doen voor een operatie. Ikzelf moest uit leggen wat er allemaal in de tussentijd was gebeurd tot aan deze afspraak terwijl ze mij onderzocht. Ze keek in mijn oor, mijn bloeddruk werd opgemeten, ik moest op een ligbed zitten en ze keek in mijn keel. Dat deed ze om te kijken of de beademing makkelijk door mijn keel zou gaan ja of nee, want ik kreeg een volledige verdoving aangezien het in mijn nek zat. Ook zij wilde weten of ik speciale allergieën had voor eventueel latex en narcose. Want sommige hebben namelijk andere narcose vloeistof nodig, maar de meeste mensen hebben daar geen allergie voor. Ze legde ook uit dat als een buis door mijn keel gaat tijdens een operatie en erna eruit wordt gehaald dat het dan gevoelig is en opgezwollen kan zijn, maar dat was heel normaal en trok langzaam weer weg.
Aangezien zij veel wist te vertellen 'meer duidelijkheid dan alle andere dokteren waarbij ik vroeg of hun überhaupt iets wisten' vroeg ik aan haar wanneer ze dacht dat ik waarschijnlijk geopereerd zou kunnen worden, zo dat ik daar rekening mee kon houden met roosteren op mijn werk. En omdat ik dan gewoon een indicatie had voor mij en Laz en wisten waar we aan toe waren. Ze zorgt het op, en het enige wat ze kon vinden was dat ze druk bezig waren met het zoeken naar een datum. Ze zei dat het wel eens sneller zou kunnen gaan dan wij dachten, en dat ze een vermoede had dat ik eind januari begin februari wel eens geopereerd kan worden. Ze legde natuurlijk wel uit dat er altijd spoed voor gaat maar dat ik zeker ook hoog op het lijstje sta. Het moest sowieso binnen nu en 3 maanden gebeuren anders was haar onderzoek niet meer geldig en moesten we terug komen bij haar of iemand anders.
Helemaal blij met wat ze ons had verteld liepen we nog naar de bloed afnamen om bloed te laten prikken zo dat de juiste bloed klaar lag voor als het zo ver was. Lichtelijk zenuwachtig omdat het een keer fout is gegaan en ik helemaal onder de paarse blauwe plekken zat, verliep het dit keer gelukkig veel soepeler. We gingen weer naar huis, en terwijl we naar huis reden appte ik een kleine samenvatting naar onze vaste mensen hoe stand van zaken was. In het begin belde we veel, maar daar kwam ik al heel snel op terug. Dus dat werd steeds meer en vaker kortere samenvattingen wat ik door appte. Maar heel blij met eindelijk meer duidelijkheid wat ik aantal had verteld ging onze dagelijkse leven gelukkig weer door voor zo ver ik nog normaal kon functioneren.
Reactie plaatsen
Reacties