Oud en nieuw was geweest en ik was blij dat we alle feestdagen achter de rug hadden. Begin januari had ik een gesprek met de dokter die mij uit eindelijk ook zou gaan opereren, in de hoop dat er eindelijk een datum gepland zou worden of in ieder geval iets meer duidelijkheid.
En het gesprek was super positief. Nu was het alleen nog maar afwachten en de juiste afleiding zoeken, en ook al was het een uitdaging vanwege mijn lage energie, ik had iets gevonden wat me niet te veel energie zou kosten om te doen.
alles wat er is geschreven is uit eigen ervaring. In verband met privacy benoem ik niet alle namen. En als er iets mis is, neem ten aller tijden contact op met jouw eigen huisarts.
De rust was eindelijk wedergekeerd, en ik durfde al steeds meer dingetjes in huis te doen. Maar de verveling van thuis zitten terwijl iedereen door gaat met het dagelijkse leven kwam bij mij steeds meer binnen. Ik zat thuis met Max, extreem moe omdat hij zo veel van mij vroeg, wat ook logisch is want hè ik ben continu thuis. Ik was ook heel blij dat hij 2 dagen naar de kinderopvang ging en dat Lazlo hem bracht en ophaalde. Ik had dan eindelijk de rust om mijn serie te kijken of te gaan slapen. Als je thuis zit gaan de weken heel langzaam en raak je zelfs de dagen kwijt, dus ik was aan het bedenken wat ik nou kon gaan doen om de dagen wat sneller te laten gaan. Maar alles koste mij energie, dan dat het energie zou geven. Dus bedacht ik iets waar ik mijn ei in kwijt kon, zonder dat het mij extreem veel energie zou kosten en eventueel anderen er ook wat aan kunnen hebben. Iets wat ik vroeger als tiener zijnde vaker heb geprobeerd in een andere manier zoals boeken schrijven, maar een lichte schaamte had van wegen mijn spraak/taal stoornis. Toch 'vele jaartjes ouder' heb ik de knoop door gehakt en Ben ik aan de slag gegaan met mijn eigen blog site. Zoals ik het wilde, met een mooie leerweg om mijn taal en spreken te verbeteren ook al zie ik heel veel dingen over het hoofd vanwege alle letters, die beginnen te dansen als ik een hele stuk tekst heb geschreven. Maar het weerhoudt mij er niet van om toch te gaan schrijven!
Ziekenhuis
We waren onderweg naar het ziekenhuis in Utrecht, want ik had het gesprek met mijn dokter. Het ziekenhuis is gigantisch, maar gevoelsmatig had ik het idee dat ik elke afdeling zo wat gezien had aangezien ik elke keer ergens anders moest zijn. En ook vandaag moest ik naar een hele andere afdeling dus dat kon ik ook van mijn plattegrond aankruisen waar ik geweest was. Alsof het een avond vier daagse was waarbij je bij iedereen een stempeltje kwam halen als je er langs liep. In de wachtkamer gingen we zitten, en we waren niet alleen. En het ziekenhuis is het ziekenhuis niet als alle afspraken uit liepen. zo ook die dag. We waren er al optijd, maar daar ging nog 45 minuten extra wachttijd bij terwijl de wacht ruimte steeds meer wachtenden mensen kwamen te zitten. Op dit soort momenten ben ik blij met de mobieltjes van tegenwoordig, om zo op social media mijn tijd te verdoen, want Lazlo en ik waren inmiddels ook weer uit gepraat.
Eindelijk waren we aan de beurt en liepen mee met de dokter naar zijn kamertje. We namen plaats en de dokter vroeg of het oké was als een leerling mee luisterde en eventueel zelf aantal dingen aan kon geven in zijn leerbaan. De dokter zorgt op zijn computer naar mijn laatste echo van mijn hoofd en nek en liet het aan mij en Lazlo zien en begon uit te leggen hoe hij precies zat in mijn nek. Super fascinerend om te zien hoe alles van binnen uit ziet en werkt! We zagen dat hij bij 1 hoofd ader er gedeeltelijk tot bijna eromheen zat, en aan de andere kant tegen de slagader. Hij liet ook zien waar al mijn zenuwen liepen en welke zenuwen dat waren, en stelde me gerust dat er waarschijnlijk geen complicaties kwamen kijken als hij mij zou opereren. Maar ze sluiten het natuurlijk nooit 100% uit dat alles goed zal gaan, maar de enige angst die ik had was dat ik niet meer kon zien en mijn rechter hand niet kon gebruiken omdat ik teken. De rest kon mij letterlijk gestolen worden zo lang ik maar kan kijken en tekenen. De dokter stelde me gerust, want die gedeeltes kwamen bij verre van niet in de beurt om daar beschadigingen te veroorzaken. Het enige wat in de buurt van mijn tumor liep was het slik zenuw, en als ze die zouden raken dat ik dan amper tot bijna niet meer kon slikken omdat de klepjes van het adem gedeelte niet meer goed zouden doen en ik me dus vaker verslikte. Maar omdat je dus 2 van die klepjes hebt blijkbaar kan je het dus zo danig trainen dat de andere klepje het overneemt van het klepje wat het niet meer doet. Het zou wel ruim een jaar duren voordat je zo iets hebt getraind, maar het is dus te verhelpen.
De dokter liet ons ook zien dat rond om de hoofdslagader een gaasje zat, een klein tussen stukje van nog geen millimeter breed wat tussen de ader en de tumor zat. Waarbij hij uitlegde dat dat echt een geluk is want dat maakt het opereren allemaal makkelijker voor hem. Dus het zag er allemaal voorspoedig uit!
Hij vertelde ons, na dat hij in de afspraken had rond gesnuffeld die ik had staan, dat het niet meer lang zou duren voor dat ik geopereerd zou worden en dat ik èèn prioriteit ben. Hij legde uit dat met dit soort tumors waar ze nog te weinig van af wisten ze het liefst zo snel mogelijk willen behandelen omdat ze de tumor niet te voorspellen is wanneer het weer zou gaan groeien de ja of de nee. Dus je kan er mee oud worden zonder dat er iets gebeurd, of ze gaan in één keer weer groeien. En dan wordt opereren velen malen lastiger omdat de tumor dan wel zenuwen en dergelijke mee zou pakken waar hij dan eromheen groeit. Dus dan is de risico ook veel groter dat ze tijdens een operatie iets zouden raken en beschadigen. Dus hoe sneller de operatie, hoe beter bedacht ik me. Ik wilde alles een plekje kunnen geven en weer kunnen genieten van alles en iedereen. Dingen doen zonder de onzekerheid hoe mijn lichaam reageert, en of mijn benen het wel trekken. Weer enthousiast kunnen zijn om helemaal niets bijzonders, want ik reageerde op leuke dingen wat andere mij vertelde heel kalmpjes. Soms leek het bijna gevoelsmatig alsof ik zo genaamd blij ben met een hele sarcastische ondertoon. Dat was zo niet mij, maar ik herkende mijzelf sowieso niet meer. Dus ik wilde gewoon zo graag alles eindelijk achter de rug hebben, lekker kunnen werken en dingen doen wat ik leuk vind om te doen, want ik had inmiddels 3 jaar in een rollercoaster gezeten van zwangerschap, naar geboorte, Corona en het slechte nieuws van mijn tumor. En dan besef je ook dat de tijd letterlijk voorbij vliegt, en het leven niet stil staat. En daar was ik wel klaar mee om daar nog eventueel èèn jaar eraan te plakken want ik vond nu al dat ik heel veel heb gemist en dat ik hoognodig het een en ander in moest halen. Maar alles op zijn tijd en eerst de focus op de operatie en herstel. Dus dat de dokter mij vertelde dat ik prioriteit was deed mij heel goed, want dan kon ik eindelijk af tellen. Hij gaf zelfs een indicatie dat het eind januari begin februari waarschijnlijk een oproep zou kunnen krijgen, maar dat hij niets beloofde want je weet maar nooit wat er tussendoor zou gebeuren. Ze waren al op zoek naar een datum en een extra paar handjes voor tijdens de operatie, maar er waren niet veel doktoren die hem konden begeleiden dus het was flink puzzelen. Maar ik was allang blij, voor mij voelde het eindelijk alsof er licht aan de einde van de tunnel was. Dus ik wachte alles rustig af tot dat ik een oproep zou krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties