We gooien roet in het eten DEEL 9

100% de ziektewet in.

na dat ik een week thuis heb gezeten, in de hoop dat het snel beter zou gaan na de gehele toestand van mijn benen, zo dat deze dame eigenlijk weer aan het werk kon, want werken was mijn afleiding. Al moet ik wel zeggen dat, na zo’n gebeurtenis, je weinig vertrouwen hebt in je eigen lichaam. Ook al was alles weer een klein weekje zo goed als de oude, maar hier en daar wel iets last van mijn benen, maar niet meer zo extreem. Hebben we gezamenlijk op werk toch besloten dat ik even 100% de ziektewet in moest gaan. Voor mij misschien maar goed ook aangezien ik een persoon ben die door gaat tot het eigenlijk te laat is. Dat betreft luister ik heel slecht naar mijzelf en mijn behoefte, tenzij het om anderen gaat die ik graag wil helpen. Zo stom eigenlijk, maar het zit eenmaal in het aard van het beestje om heel goed voor andere te moeten en willen zorgen. Dus het besluit van werk was ik enerzijds wel blij mee, even een time out voor mijn lichaam als het waren, en focussen op mijzelf. Of nou ja, op mijn zoontje Max na dan. Hij die steeds meer aandacht wilt hebben waar ik helaas vaak genoeg de energie gewoon niet meer voor heb, wilde met de dag meer aandacht en zorg. Maar het was wel fijn dat ik even niet naar werk mocht, want dan had ik een energie bron meer waar ik op kon bezuinigen.

Kerstdagen

Het was inmiddels kerst, en het ging gelukkig redelijk oké met mijn benen en lichaam. Ook al was mijn energie nog steeds ver te zoeken, ik was allang blij dat ik zonder extreme complicaties kon lopen. Dus ik had deels ook wel zin in kerst om gezellig bij iedereen te zijn ook al bezorgd de kerst mij enorm veel stress. Iedereen wilt heel graag met elkaar kerst vieren, wat heel logisch is. Alleen met van beide kanten gescheiden ouders, is dat elk jaar een uitdaging en iets waar ik ook ‘zeg ik heel eerlijk’ steeds minder zin in krijg. Nu helemaal met een besef dat je eigenlijk maar 1 lichaam hebt en ook wel eens aan jezelf moet denken, wat met kerst gewoonweg niet lukt. Reizen van de een naar de ander is al heel vermoeiend voor mij, dat is altijd al geweest, in combinatie met stress dat je ook weer niet te lang kan blijven, ook al is het super gezellig. 

Corona was ook weer erger geworden, en de maatregelen waren weer strenger qua bezoek. Maar we wisten het goed te combineren. 1e kerstdag bij mijn families en 2e kerstdag bij mijn schoonfamilie. We sliepen 1e kerstdag in Breda, en konden 2e kerstdag zo mooi door rijden naar mijn schoonfamilie die precies tussen Breda en Nieuwegein in woonde, wat super fijn uit kwam. Maar ik merkte al heel snel dat mijn lichaam na die eerste dag zo gesloopt was van alles, dat ik mijn energie uit mijn tenen moest halen om een beetje erbij te blijven en niet voor mijzelf uit te gaan staren. Wat eigenlijk wel gebeurden. Sowieso praten kosten mij al veel energie, dus vaak zei ik alleen het hoog nodige en probeerde ik de gesprekken tussen andere te volgen. Heel snel kwam ik ook tot conclusie en bedacht ik me dat ik weer heel blij zou zijn  als het januari is, en stiekem denkt ik het elk jaar in December.  

De dagen na kerst.

Kerst hakte er voor mij echt extreem in, en dat besefte ik pas echt toen Max dinsdag op de opvang zat en ik heel de dag op de bank zat met zo veel pijn aan mijn benen omdat ik ‘zoals gewoonlijk’ over al mijn grenzen heen ben gegaan. Vrijwel heel de dag heb ik zitten huilen, en ik wist zelfs niet meer of ik nou moest zitten, staan of liggen. Ik lag letterlijk als een lijk op de bank, allerlei manieren te bedenken om het mijzelf zo comfortabel mogelijk te maken. Tussen de middag heb ik geprobeerd te slapen, wat half half lukte en Pijnstillers werkte ook helaas niet en wist op een gegeven moment niet meer waar ik het moest zoeken. Uit eindelijk heb ik Lazlo geappt om mijn frustratie over mijn lichaam te luchten en uiten. Niet dat hij er op dat moment veel mee kan, maar dan was hij in ieder geval op de hoogte wat er thuis allemaal gaande was. S’avonds werd het gelukkig iets minder waardoor ik wel redelijk snel kon slapen in bed. De vermoeidheid was zo bizar dat ik binnen een paar seconden als een blok in slaap viel. Woensdag toen mijn moeder er ook weer was heb ik vrijwel heel de dag alleen maar vooruit zitten staren met nog steeds de pijn. Gelukkig niet zo extreem meer zoals de dinsdag. Het heeft minimaal een week geduurd voordat ik weer een beetje energie terug had, en iets in het huishouden kon en ging doen. 

Op dit soort momenten besef ik elke keer weer dat ik bij lange na niet mijzelf zal zijn tot dat mijn tumor eruit is, met herstel. Mijzelf op nummer 1 zetten is eigenlijk juist heel belangrijk, vooral als je ziek bent of/en niet lekker in je vel zit. Want hoe kan ik nog een beetje opladen als ik niet aan mijzelf denkt, en alleen maar aan geef. Maar ik was allang blij dat kerst er eigenlijk weer op zat en dat er geen feestdagen of verplichtingen meer waren, en was meer gefocust op mijn eigen rust en snelle herstel zo dat ik weer een beetje kon gaan werken. Uit eindelijk kwam er weer een lockdown, wat voor mij gunstig was omdat ik 100% in de ziektewet zat, en nog mijn lichaam langer de tijd kon geven van de klap van mijn rare gebeurtenis met mijn benen. En in januari had ik een gesprek met diegene die mij sowieso zou opereren, dus ik had eindelijk licht aan de einde van deze vreselijke energie zuigende tunnel. En stond te popelen om geopereerd te

• Tip/ advies: of je nou niet lekker in je vel zit, of je bent ziek. Zet jezelf op nummer 1. Ten aller tijden! Ook al is het soms zo moeilijk om tegen anderen te moeten zeggen dat je rust nodig hebt, of als je niet wilt uit leggen en alleen nee wilt zeggen omdat je niet weer alles wilt uit leggen of je wilt het even niet uit leggen. Als dierbaren of wie dan ook van jou houden, hebben ze daar alle begrip voor. ze mogen het natuurlijk jammer vinden, want als iemand anders een afspraak met mij canceled zou ik dat ook jammer vinden, maar ik heb daar ten aller tijden begrip voor. Je kan erna of een poos later altijd nog af spreken en eventueel inhalen.

Want waarom zou je per se met special dagen bij elkaar moeten komen en af spreken, als je dat eigenlijk heel het jaar door kan doen met elkaar en net zo gezellig en bijzonder kan zijn. Dat neemt natuurlijk niet weg dat kerst echt super fijne dagen zijn, maar alle dagen kan je eigenlijk net zo bijzonder maken zoals je het zelf wilt.

Als ik van te voren had geweten dat ik mij die dinsdag na kerst zo zou voelen, had ik überhaupt geen kerst gevierd. Dit klinkt misschien heel lullig, maar de pijn die ik die dag heb gehad was echt vreselijk. Want in combinatie met de continu stress om overal op tijd te zijn, het reizen, bij iedereen sociaal doen, en alles wat erbij kijken, heeft mij bakken en bakken energie gekost ook al stelt het voor een ander misschien niets voor. 

Ik sloot mijzelf sowieso steeds meer op in huis, van wegen mijn vermoeidheid, maar het moest ook niet zo zijn dat ik ook bang zou worden in mijn huis. Geregeld heb ik mijn gedachten verzet, en al snel had ik niet meer een angst voor de trap. Lazlo bracht ons zoontje naar de kinderopvang en haalde hem ook weer op, want ik en mijn zoontje weg brengen op de fiets, ow nee daar moest ik absoluut niet aan denken. De meest vreselijke scenario’s spookte door mijn hoofd aangezien we langs en over een auto rijbaan heen moesten fietsen, en over een brug met water. En ook al heb ik dat sowieso best vaak dat zo iets ineens op borrelt in mijn hoofd, toen was het 10 keer zo erg, en gevoelsmatig 10 keer zo sterk. Een hele lange periode heb ik hem niet op durven te halen, en durfde ik sowieso niet naar buiten te gaan. Ik werd een extreme kluizenaar, en zo voelde ik me ook. Ook al ben ik een huismus. Tot dat mijn moeder er in haar beleving klaar mee was en eigenlijk een peper in mijn reed moest duwen en mee sleurde om buiten te gaan wandelen. Het was maar een klein stukje, maar dat deed mij zo goed. Helaas kon ik niet heel ver lopen, want ik merkte aan mijn benen dat ze weer zeer begonnen te doen, maar ik was een drempel over gegaan en daar was ik al zo onwijs blij mee. En dankbaar voor. Uit eindelijk bedacht ik me ook dat het eigenlijk van de zotten was om zo te denken, want een telefoontje is zo gepleegd. Mijn schoonmoeder staat ook als eerste in mijn noodoproepen, erna Lazlo. Zij laat letterlijk, maar ik bedoel ook letterlijk alles vallen en haast zich naar mij toe om te helpen. Dat idee stelde mij zo gerust, en mijn moeder ook. Dat heeft ze vaak genoeg gezegd dat ze zo blij is dat ik zo’n lieve schoonmoeder heb met haar partner (wat ik geregeld vergeet te vertellen, maar hij is er ook overal bij). 

Ik weet dat ik altijd terug kan vallen, en mijn lieve moeder en schoonmoeder (met partner ;P) altijd kan bellen voor hulp. Dat soort dingen stellen mij dan toch stiekem wel gerust, ook al ben en zal ik altijd vreselijk koppig en eigenwijs blijven en zijn.