We gooien roet in het eten DEEL 8

Een dood normalen ochtend. Of toch niet?

Zoals iedere ochtend stond ik gewoon op, en liep mijn vaste routine na. Zoals elk ander begin van mijn ochtend, en absoluut niets bijzonders. Mijzelf aankleden, muis stil naar beneden lopen zo dat Max nog heel even door slaapt, koffie zetten en buiten een sigaret roken en even rustig wakker worden. Erna alles klaar zetten voor Maxje voor zijn eten, hem zachtjes wakker maken, verschonen en aankleden en naar beneden om hem eten te geven. Het was woensdag, wat betekent dat mijn moeder vanuit Breda naar ons toe kwam, zoals elke andere woensdag om op te passen. Het fijne daar van vind ik altijd, is dat je thuis net iets rustiger aan kan doen aangezien ik Max dan niet weg hoef te brengen. Als mijn moeder bij ons thuis arriveert drinken we vaak nog een bakje koffie, kletsen nog even wat met elkaar en stap ik op mijn fiets. Eenmaal onderweg naar mijn werk, zoals elke andere dag, merkte ik al heel snel dat er iets niet klopte. Noem het een onderbuik gevoel. Ik besloot om mijn ochtend rustiger op te starten toen ik eenmaal op mijn werk was gearriveerd. Van mijzelf weet ik als ik echt net wakker ben, dat ik het heel lastig vind om dan al gelijk te ontbijten, dus ik neem altijd mijn eten mee, zo dat ik op mijn werk rustiger kan eten. Eenmaal op de werkvloer, en de deuren geopend, schrijf ik voor mijzelf altijd op wat ik gedaan wil hebben, zo dat ik meer rust heb in mijn hoofd en niets vergeet, en als ik het niet af krijg zie de volgende keer wat ik moet doen. Een vaste ritueel wat ik vrijwel bijna elke ochtend doe. 

Mijn onderbuik gevoel werd steeds sterker en sterker, en ik voelde me ook een beetje apart. Ik kon er mijn duim niet op leggen, maar ik werd afgeleid door klanten die me om hulp hadden gevraagd. Dus mijn gevoel drukte ik eigenlijk meteen weg om hun te kunnen helpen, achteraf had ik er beter naar kunnen luisteren. Maar dat bedenk je altijd achteraf. 

Het was ongeveer halverwege de ochtend, en mijn onderbuik gevoel was in die tussen tijd niet weg gegaan. Het was zelfs sterker geworden, en inmiddels voelde ik een kleine tinteling in mijn benen. Het was niet sterk aanwezig, en kon op dat moment ook niet plaatsten hoe het voelde. Ik besloot om achter alvast de Senseo apparaat aan te zetten voor mijn kopje koffie, en ondertussen terwijl hij warm werd, was ik even naar buiten gegaan voor mijn nicotine verslaving en een frisse neus. Misschien deed mij dat wel even goed. Het was warm genoeg om zonder jas naar buiten te gaan, en even deed het mij ook absoluut goed. Een briesje die langs mij heen waaide en mijn haren deed wapperen. De frisheid wat ik inademde terwijl de winde langs mij heen blies. Fijne momentje die altijd gevoel’s matig te kort duren, om er echt van te kunnen genieten. Mijn sigaret was op en ik liep weer terug naar binnen, maar tot mijn verbazing liep ik niet zo soepel meer. Ik wist niet zo goed wat mij overkwam en besloot om even achter de toonbank te gaan staan om te rusten en te kijken wat er nu precies aan de hand was met mijn benen. Misschien waait het wel over? Ik had de laatste tijd sowieso al erg vreemden klachten met mijn benen dat ik ineens een steek door mijn been gierde en daardoor tijdelijk iets lastiger liep, maar dat was meestal een moment erna kon ik weer normaal lopen. Dat dacht ik op dat moment ook, het gaat wel over. Maar naar mate de tijd door tikte werd het alleen maar erger en erger, en toen kreeg ik pas echt door dat er stront aan de knikker zat en snel iets moest doen.

Mijn gevoel in mijn benen, was compleet weg.

Ik had tussendoor voorzichtig nog wat klanten geholpen, maar op een gegeven moment lukte dat zelfs niet meer. Mijn benen waren gevoelloos, en ik moest ze als het waren vooruit trekken om überhaupt een klein stapje te kunnen zetten. Alles in de winkel moest ik vast houden als ondersteuning om maar vooruit te komen en niet te vallen. Ik probeerde mijzelf kalm te houden, want ik weet dat als je in paniek raakt dat het vaak de situatie alleen maar kan verergeren. Eenmaal weer achter de toonbank, had ik besloten om een collega te bellen en de situatie uit te leggen. En toen ik eenmaal haar warme lieve stem hoorde, hield ik het niet meer en ben ik in tranen uit barsten. Terwijl ik alles in toch een lichtelijke paniek alles vertelde, hield ik mijzelf staande door op de toonbank te leunen met mijn arm. Want als ik dat niet deed zou ik in elkaar storten op de grond. Letterlijk alle gevoel in mijn benen was verdwenen, en dat was toch ook wel een moment dat ik eventjes niet meer zo goed wist wat ik moest doen, dan alleen maar mijzelf overeind houden. Mijn collega had me de opdracht gegeven om de dokter te bellen en de rayon manager, terwijl zij meteen haar spullen pakte en naar mij toe zou komen. Zo gezegd zo gedaan, heb ik eerst de rayon manager gebeld, om zo weer in tranen alles uit te leggen wat er precies aan de hand was. Een klant stond bij de toonbank om iets te vragen, dus ik eindigde het gesprek, en had mijzelf ondertussen herpakt en weer een glimlach om mijn gezicht weten te creëren, zoals ik eigenlijk altijd doe. Ik vroeg of ik haar ergens mee kon helpen. De mevrouw had wat items gezien online maar kon ze niet in onze winkel vinden, en vroeg aan mij of we ze hier hadden hangen en wat er eventueel leuk bij zou staan.

Ze verklaarde me voor gek dat ik daarvoor mijn excuses maakte en was alleen maar blij dat ik haar had uit gelegd, ze had namelijk liever dat iemand iets eerlijk tegen haar vertelde, dan dat ze weg gewuifd zou worden. Ze was vast beraden om bij mij te blijven, tot dat mijn collega er zou zijn, eerder ging de mevrouw niet weg. Op de een of andere manier heb ik in dit soort situaties altijd de juiste mensen om mij heen, of het nou vreemde of mensen zijn die ik ken. Waarbij ik eerlijk kan zijn zonder dat een ander alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan de algemene situatie, dat heb ik in de winkel al namelijk vaak genoeg mee gemaakt en gezien bij andere. Dus ik was opgelucht, en vond het zo onwijs lief dat die mevrouw bij mij bleef als een kleine engeltje die over mij ‘op dat moment’ waakte. We raakte aan de praat, en zij vertelde mij haar vreselijke verhaal en ervaring met kanker, wat een aantal jaren geleden haar was overkomen. Je kon ook zien dat zij ook genoeg had mee gemaakt, maar een echte vechter is en probeert te genieten van alles en iedereen om haar heen. Zo kwam ze wel over op mij. Voor 20 minuten hebben we staan praten tot dat mijn collega binnen kwam gestormd, en de klant mij gedag zei en sterkte wensten. ‘Ik kom nog een keer langs om te kijken hoe het met je gaat!.’ Had ze gezegd toen ze weg liep. 

Ik bel het ziekenhuis.

Mijn collega had een stoel voor mij gepakt, en mij mee geholpen om te zitten. Ik was door de klant compleet vergeten om mijn huisarts te bellen, dus dat deed ik meteen toen mijn collega het aan mij vroeg. Eenmaal de assistenten aan de lijn en heel het verhaal verteld, legde ze mij uit dat ik het ziekenhuis moest bellen hier voor. Zo gezegd zo gedaan belde ik het UMC Utrecht om vervolgens weer gevoelsmatig 100 keer door verbonden te worden om uit eindelijk de assistenten te spreken van de dokter waar ik altijd mijn afspraken heb. De dokter was nu momenteel met een patiënt in gesprek maar hij zou mij tussen 12:00 en 13:00 terug bellen, dus het was een kwestie van af wachten. Mijn collega en ik praten nog wat met elkaar en ik kon inmiddels weer glimlachen zoals ik altijd doe, in welke situatie dan ook. Tussendoor had ik mijn schoonmoeder op gebeld of hun mij op konden halen met de auto aangezien het bij verre van verstandig was als ik terug naar huis zou gaan fietsen. Dat was ook momenteel onmogelijk aangezien mijn toestand met mijn benen, waarbij het gevoel nog steeds compleet weg was. Een andere collega was ook gekomen, toen ze hoorde wat er aan de hand was. Al pratend hebben we staan/zitten praten tot dat mijn schoonmoeder binnen kwam gelopen, en zag al meteen dat ze overbezorgd was. Mijn collega en mijn schoonmoeder hielden mij heel stevig vast en trokken mij zo wat vooruit, waarbij ik amper de tijd kreeg om mijn andere collega gedag kon zeggen. Terwijl ik moeizaam op de voorstoelen van de auto kroop, werden mijn spullen achteren gepakt en aan mij gegeven. Ik gaf hun weer mijn fietssleutel zo dat ze mijn fiets tijdelijk binnen in het magazijn neer konden zetten en Lazlo een andere dag kon ophalen met zijn auto, mijn fiets was nog vrij nieuw en die wilde ik absoluut niet buiten laten staan. Gelukkig was dat ook absoluut geen probleem, dus dat was weer een zorg puntje minder waar ik me niet meer druk over hoefde te maken. 

Eenmaal bij mij thuis aangekomen komt mijn moeder naar buiten gelopen, om mij te ondersteunen samen met mijn schoonmoeder terwijl we naar binnen gaan. Mama en ik allebei lachend. Alsof het de mop van de dag was. Iedereen had zich samen met mij op de bak geïnstalleerd, en mijn moeder was een broodje voor me aan het maken en koffie aan het zetten. Nog na pratend over de situatie en te wachten tot het ziekenhuis mij nou eens terug zou bellen. Er ging een hele lange tijd erover heen, en zelfs mijn schoonmoeder en haar vriend waren inmiddels naar huis gegaan en mijn vriend was ook al thuis gekomen van zijn werk. We waren er klaar mee en ik belde mijn huisarts op die al eerder aan de telefoon hadden gezegd toen ik had gebeld, dat ik hun altijd kon bereiken als er wat loos was. Ik had de assistenten aan de lijn en vertelde haar dat het ziekenhuis mij nog steeds niet terug had gebeld en het was inmiddels 15:30, en dat ik toch wel graag wilde weten wat er nu aan de hand is met mijn benen. De assistenten vond het ronduit belachelijk, en zei tegen mij dat ze de dokter meteen op de hoogte gaat brengen en mij over een paar minuten terug zou bellen. Gelukkig hield zij zich wel aan haar woord en belde me al vrij snel terug met de mededeling dat ik om 16:00 naar hun moest komen om te kijken wat er precies aan de hand was. Ik was allang blij dat ik van hun al wel vrij snel antwoord kreeg, en niet zoals het ziekenhuis die me gevoel’s matig links laten liggen of zijn vergeten. Rond 15:45 liepen we samen naar de auto, ik op slakken tempo waarbij ik zelfs letterlijk zei dat Max die net pas liep, nog beter en sneller loopt dan ik op dat moment. Zo voelde het althans en ik kon er heel hard om lachen.

We zaten bij de dokter, en ik zag haar zorgen in haar ogen.

We hoefde gelukkig niet lang te wachten in de wachtkamer, of we werden al op gehaald door mijn huisarts. Super toffe en lieve vrouw, maar als er wat aan de hand is blijft ze net zo lang door gaan tot dat alles geregeld is. Pittige tante. Eenmaal weer het gehele verhaal helemaal uit gelegd moest ik op het bed gaan liggen en deed ze nog wat onderzoekjes. Ik was op dat moment te druk bezig met het feit dat ik niet voorbereid was om half uit mijn kleding te gaan, en zat alleen maar in over het feit dat ik me niet geschoren heb en als een holbewoner voelde. Ook al waren het maar stoppels. Ze had een aantal onderzoekjes gedaan, en als snel vertelde ze dat ze het super vreemd vond dat alle testjes die ze deed gewoon goed waren en alles reageerde zoals het moest reageren, alleen  vond ze het heel vreemd dat ik dus niets voelde. Zij wilde hebben dat dit verder onderzocht wort, en ging dat ook meteen regelen. Ze moest een aantal ziekenhuizen bellen, want vrijwel nergens was er plek waar ik terecht kon, ook al zei ze dat ik nog een jonge moeder van 29 jaar ben, en dat dit verder onderzocht moest worden. Punt uit. Het klinkt heel stom, maar ik kon daar wel van genieten hoe ze alles zo regelde en de mensen aan de andere kant zo aansprak, ook met het besef dat ik heel blij was dat ik hun niet was. Na een aantal telefoontjes was er gelukkig in Nieuwegein op het eerste hulp ruimte zo dat ik samen met Laz er naar toe konden gaan (of ze hebben plek gemaakt, dat kan ook). Mijn dokter wenste me heel veel succes en ze zou mij later in de week nog bellen hoe het allemaal is gegaan. Heel opgelucht dat we niet helemaal naar Utrecht moesten rijden, maar gewoon in Nieuwegein zelf, parkeerde we in het parkeer plaats bij het ziekenhuis. We liepen naar de liften, en Laz pakte een rolstoel voor me aangezien mijn toestand en we aan de andere kant van het ziekenhuis moesten zijn. 

Spoed eisend hulp 

We kamen aan bij een balie waar we aan wachten tot we aan de beurt waren door een medewerkster, Er stond nog 1 iemand voor ons dus we moesten nog even geduldig wachten. Na een aantal minuten melde we ons aan, en dat er een plek voor me was wat is geregeld door mijn huisarts. Ze gaf me een bandje die ik om moest doen, voor als ik in het ziekenhuis moest blijven en hun weten wie ik ben, gingen naar de wachtkamer en hebben daar zitten wachten tot we aan de beurt waren. Het was bijna etenstijd, en hoopte dat we snel klaar waren zo dat we naar huis konden en eten konden koken voor mama en ons. We werden opgeroepen, en liepen we naar een kamertje. Overal zag je mensen in een kamertje zitten die onderzocht waren, en de dokter vertelde me ook dat er momenteel heel veel corona patiënten waren. Wij hadden gelukkig speciale mond kapjes gekregen, maar alsnog was ik een tikje bezorgd bij het feit dat ik nu bewust dichter bij dat soort mensen in de buurt zat. Ook al zat er meerdere muren tussen. Mijn verhaal had ik weer helemaal uit gelegd, en hij deed dezelfde onderzoeken als dat mijn huisarts bij mij had gedaan ervoor. Ik vroeg hem hoe lang het ongeveer kon duren voordat ik weer naar huis mocht gaan, en hij vertelde mij en Lazlo dat we van uit moesten gaan dat we hier wel tot 19:00 a 20:00 konden zitten. Ik appte mijn moeder weer, en in een kleine bezorgde paniek maakte ik me druk dat mijn moeder geen fatsoenlijke avondmaaltijd had en of we iets voor haar konden bestellen wat thuis bezorgd zou worden. Ook al zei ze zelf dat ze eventueel een eitje kon bakken, ik stond er op dat ze gewoon een normalen avondmaaltijd zou eten. Eenmaal alles besteld voor mijn moeder en haar te hebben geappt kwam een andere dokter naar binnen om bloed te prikken bij mij, om zo te kijken of mijn bloed waardes goed waren of niet. We praten tussendoor nog wat over koetjes en kalfjes, en ik had al zo veel bloed laten prikken voor onderzoeken dat ik het bijna zelf kon doen. Nu was het een kwestie van wachten tot dat iemand terug zou komen. Laz zat op zijn mobiel te klooien, en ik was maar ook op mijn mobiel gaan zitten om mijn tijd te verdrijven. Dat soort momenten duren namelijk altijd veel ste lang, en al helemaal als je het juist snel wilt weten. Mijn gevoel in mijn benen begon langzaamaan terug te komen, dat idee kreeg ik althans. Na een poosje wachten kwam de dokter met nog een aantal andere doktoren binnen gelopen. Ook iets wat voor mij steeds normaler werd. Dezelfde testen werden nog een keer uit gevoerd op mijn benen, en vervolgens moest ik een klein stukje lopen in de hal. Ik ging weer zitten op de lig bed terwijl de doktoren aan het vertellen waren dat ze het niet konden plaatsen en niets ernstig konden vinden, of waar ze zorgen over maakte voor verdere onderzoek. Voor de dokter was dit een groot raadsel, maar niets waar we zorgen over hoefde te maken. Gelukkig maar! Ze gingen allemaal weer weg, en toen moesten we wachten tot mijn bloed was onderzocht en de uitslag van hadden. Daar ging weer even overheen tot dat de dokter die me had geholpen naar binnen liep en ik aan hem vroeg hoe lang het ongeveer zou duren voor we de uitslag kregen. Hij zei dat het wel een tijdje kon duren, maar we mochten eventueel als we wilde ook nu al naar huis, en als ze iets zouden vinden wat niet goed was mij bellen om terug te komen. 

Helemaal blij liep Lazlo met mij in de rolstoel weer naar de auto, om naar huis te gaan. Op mijn werk hadden ze gezamenlijk als van alles geregeld en mij verteld dat ik het verstandig zou zijn als ik even thuis zou blijven aangezien ik zo’n gek ben die nog net niet de volgende dag gewoon weer naar werk zou gaan. Dit keer kon ik hun daar in alleen maar gelijk in geven, want alle vertrouwen in je lichaam is na zo’n gebeurtenis zo goed als weg. Alles wat je van af dan weer gaat doen ga je alleen maar zitten of lopen piekeren, en hopen dat als je eventueel een bootschap doet, dat je benen het hopelijk blijven doen. Eigenlijk te absurd voor woorden, en zo bizar, dat je alle vertrouwen in je eigen lichaam compleet weg is en alles moet ervaren en weer opbouwen. Alle dagelijkse normalen dingen zoals traplopen ga je over twijfelen. Max op pakken en lopen vond ik soms wel eens spannend ook al gunde ik mij de kans niet om er überhaupt erover na te denken en gewoon te doen. Want het dagelijkse leven gaat gewoon door net zoals altijd, en Max had alle zorg nodig van mij. Laz werkte gewoon 5 dagen in de week, en Max ging er maar 2 daarvan naar de kinderopvang. Waar ik soms echt zo blij mee was om even uit te rusten en even helemaal niets te doen. Lazlo bracht Max tijdelijk weg naar de kinderopvang, en haalde hem ook weer op, aangezien ik en geen fiets had, en ik als de dood was dat er iets onderweg zou gebeuren met Max omdat mijn lichaam er ineens vreemd ging doen. Dood eng, en Lazlo vond het ook zeker niet erg om hem op te halen en weg te brengen. Hij was weer eens op tijd thuis met eten zo dat we echt als een gezin aan tafel zaten, en niet in shifts. Dat was zo fijn, en we hebben daar ook extreem van genoten om zo weer samen te zijn, lekker en gezellig eten terwijl Max alle eten door de keuken gooide waar we nog steeds uit probeerde te vogelen hoe we dat in godsnaam afgeleerd konden krijgen. Maar ag dat namen we op dat moment maar even voor lief!