Max zijn eerste stapjes

Ik kreeg geregeld filmpjes door gestuurd van mijn partner dat ie weer een paar stapjes had gezet. Hoe trots ik ook naar alle filmpjes heb gekeken, diep van binnen heb ik hem een klein beetje vervloekt. Ik ben zo wat heel de week letterlijk thuis en dan kruip je alleen maar, en dan is papa lief een dagje vrij en ga je lopen terwijl ik met iets bezig ben ‘alsof je het erom doet’. Maar ik gunde mijn partner ook een mijlpaal en heb hem niet voor lang vervloekt, het is immers mijn kleine vrolijke aapje.

vaak zette Max een paar stapjes als ik aan het koken was, of net dat ene wasje in de wasmachine doen wat nog geen minuut werk is. Papa schreeuwt enthousiast dat ik snel moet kijken om vervolgens alles uit mijn handen te laten vallen en naar de woonkamer storm om Max zijn eerste stapjes te bewonderen. Tot vergeefs, hij kletterde elke keer op zijn lekkere spek billetjes en mama was verdrietig. Ik bedacht me ook dat het ze voor en na delen zou hebben als ie eenmaal door huis hobbelt want dan is Meneer Max Verstappen 2.0 nog sneller en ben ik 24/7 aan het rennen om hem in de gaten te moeten houden, want het is echt een klein boefje met een engelen gezicht. Dus ik genoot nog eventjes van de nog laatste beetje vrijheid wat ik nog had. Max was al snel in kruipen dus laat staan als hij in plaats van 3 seconden in 1 seconde bij de keukenkastjes staan om alles eruit te plunderen ‘we moeten de keuken beveiliging nog steeds monteren’.

gevoelsmatig gingen de weken voorbij en ik had EINDELIJK gezien hoe hij de kleine zelfstandige stapjes had gezet van de bank naar de salon tafel die hij ook gebruikte als loop wagen. Alles waar een beetje beweging in zat gebruikte hij ook letterlijk om mee te lopen, wat niet altijd handig afliep. Niet alles is namelijk stabiel. Plus dat hij ook moet leren dat meubels ‘of iets wat beweegt’ blijven staan waar ze horen te staan.  Heb alleen wel een vermoeden dat we zijn oortjes moeten op meten want luisteren ho maar. 

Hij begon steeds meer stapjes te zetten, maar ik merkte aan alles dat ie onzeker was waardoor hij zichzelf elke keer op de grond plofte. Hij wilde zo graag maar omdat hij zo veel moest wennen aan de balans en zijn loopkarretje als gemakzucht pakte, besloot ik om hem weg te zetten. Puur om te kijken hoe dat gaat en als het niets is zet ik hem weer terug voor hem zo dat ie lekker verder kan rennen achter zijn loop karretje. De eerste paar dagen waren voor hem even af tasten, maar daar kwam al heel snel veranderingen in.

het was absurd hoe snel hij zelfvertrouwen had gekregen en al van paar wiebel stapjes over ging naar rond waggelen, en zo onwijs schattig om te zien. Hij loopt als een volwaardige pinguïn door onze hele woon omgeving, met af en toe nog een beetje uit balans waardoor hij soms valt. We moedigen hem aan om hem goed te stimuleren te lopen en dat gaat per dag heel hard vooruit, en ik ga ook eerlijk bekennen dat dit in nog geen week tijd allemaal is gebeurd met hoe snel iets kan gaan. Wij trotse ouders stonden versteld in hoe snel en goed hij al kon lopen, in zo’n korte tijd. Elke keer als we het op de film wilde hebben plofte hij wel op zijn gat ‘alsof hij het wist dat we het wilden filmen’ want we wilde dat aan alle opa’s en oma’s laten zien dat hij alweer een grotere jongen is geworden. Soms breekt dat wel een gedeelten van mijn hart. Ook al ben ik super trots op hem dat hij het zo super doet en blij ben als ie meer zelfstandiger is, soms kijk ik terug naar zijn oude snoetje toen ie net geboren was en denk ik ‘lieverd wat ga je hard, kunnen we eeeeventjes ‘al is het maar voor 1 minuut’ terug in de tijd en genieten dat je nog zo klein was ‘en s’nachts beter sliep’

op de planning staat momenteel dat manlief die keukenkastjes ‘voor mijn gemoedsrust’ dicht timmert met de kinder sloten ‘om vervolgens dat weer te vervloeken omdat je het zelf niet open krijgt’, want 20 keer per dag dat al mijn keuken kastjes uit worden geruimd is een beetje te veel van het goede. Tenzij dit een hint van hem is dat ik het schoon moet maken, want daar denk ik niet over na als alles al leeg is en alle keuken spullen terug gooi. Ag morgen weer een dag met nieuwe schoonmaak mogelijkheden. Voor alsnog is dit Max zijn favorieten hobby, en doet hij het met heel veel liefde om voor mama alles uit ruimen. Mijn emmertje met sop staat al klaar, zo dat als meneer weer begint dat deze dame eerst een doekje over de planken kan halen, en netjes alles terug weer terug zet. Scherpe dingen heb ik inmiddels zo danig goed verstopt dat hij er niet bij kan of gewoon niet ziet. Want ik heb al een keer gehad dat ik een kleine bloed spoor ontdekte met een voorwerp waarbij ik dacht ‘huh,’ achteraf gezien was het dus scherp genoeg. Nu ben ik niet meer 100% maar 500% alert bij mijn kleine snotaapje. (Hij had overigens meer verdriet van de pleister om zijn kleine vingertje dan dat ie daadwerkelijk pijn had, hij was continu in gevecht om zijn pleister er af te krijgen, en dat lijden naar hele dramatische driftige Max.)