Een derde wereld oorlog komt beangstigend dichtbij

Eindelijk onze normale leven zo goed als terug.

Van mijn vriend Lazlo hoorde ik dat de regels van corona zo goed als waren opgeheven, en ik was zo blij dat ik op mijn werk niet continu een mondkapje moest dragen. Het was zo vreselijk benauwd en mijn huid werd er ook niet beter op. Als er helemaal niemand in de winkel was deed ik hem eigenlijk ook vrijwel altijd onder mijn hoofd om even soort van frisse lucht te krijgen. Ik vond het een verschrikking om dat lapje voor mijn gezicht te moeten dragen, maar deed het toch voor mijn eigen veiligheid en die van een ander en mijn zoontje. Als iemand door mij corona zou krijgen door mijn eigen egoïsme, kon ik mijzelf dat niet makkelijk vergeven. Dus ik hield braaf aan de regels ook al als anderen een ander perspectief hadden, ik had respect voor hun en ik stelde het erg op prijs als hun mijn keuzes respecteren. Maar er waren zeker een aantal regels wat ik echt niet erg vond zoals de ander halve meter afstand, vooral op mijn werk als iemand nog net niet mijn adem in ademt omdat hij/zij zo dicht bij staat, ten eerste vind ik dat creepy as hell en ten 2e kan er makkelijk met 1 meter afstand gecommuniceerd worden. Wat ik ook absoluut niet erg vond en stiekem er in probeer te houden is op verjaardag, feestjes of diner party’s iedereen te moeten zoenen, handje schudden of knuffel geven. Gevoelsmatig heb ik altijd het idee dat als ik net klaar ben om iedereen gedag te zeggen en wil zitten dat ik het gehele ritueel overnieuw moet beginnen omdat we naar huis gaan. Eigenlijk iedereen een lieve glimlach schenken en een zwaai en gewoon zitten of staan en lekker ouwehoeren over koetjes kalfjes en lekker lachen. Scheelt ook weer handen wassen als je iedereen hallo of gedag zwaait. 

Ik kijk geen nieuws en leef onder een steen.

Als het gaat om het nieuws en alles eromheen ben ik echt een zware onwetende en heb ook geregeld het gevoel dat ik onder een steen leef. Mensen in mijn omgeving hebben het iets over het nieuws en kom ik aan met: ‘WOWWW for real… wat heb ik gemist?’

En alsof blikken boekdelen spreken wordt er soms zelfs ook letterlijk gezegd of ik onder een steen leef. Mijn reden daarvoor is dat ik in het verleden ‘toen in niet zo lekker in mijn vel zat,’ nieuws keek en zo de focus op alle negatieve stukjes wat er verteld werd dat ik het zat was en sinds dien voor mijzelf heb besloten om het niet meer te kijken. Sommige dingen raken mij dus zo danig erg dat ik er gewoon van slag ben zoals bijvoorbeeld dat kindje wat ze kortste wat het kost probeerde te redden uit een 32 meter diepe put waar hij is ingevallen. dat brak letterlijk mijn hart en heb geregeld mijn tranen binnen moeten houden. Ik kan daar serieus wakker van liggen en hopen dat het allemaal goed komt. Sinds een korte tijd volg ik het nieuws wel een beetje op mijn Instagram account zo dat ik niet helemaal als een onwetende rond loop, en mensen kan volgen als ze over het nieuws praten. 

 Oekraïne en Rusland, oorlog en de realiteit.

Ook al probeer ik er niet te veel bezig ermee te zijn, onbewust krijg je veel te zien op socials en elke keer breekt mijn hart weer als ik zie of lees dat onschuldige mensen gewond of zelf dood zijn. Ik had berichten gezien dat een zwangere vrouw en het kindje waren overleden bij een bombardement, en zo iets raakt mij diep in mijn hart. Helemaal nu ik zelf moeder ben, ik ben zo veel emotioneler geworden in sommige dingen terwijl ik al een gevoelsmens ben. In Rusland worden Russische mensen opgepakt die protesteren tegen Poetin en daarvoor moet je echt ballen hebben om dat te doen daar aangezien ze daar absurd streng zijn ‘van de verhalen wat ik hoor en soms lees.’

Ik realiseer me ook dat alles nu ineens heel dicht bij komt, dichter bij dan dat ik wil en dat maakt me soms toch echt wel een beetje angstig. Niet zozeer voor mijzelf maar voor mijn kleine mannetje die nog een heel toekomst voor zich heeft en een hele wereld die ik hem zo graag wil laten zien. De gedachten gaan wel eens door mijn hoofd dat er misschien wel een 3e wereld oorlog kan komen, en dichterbij dan ooit is gevoel’s matig. En als ik mij nu al soms zo voel, wat moeten al die mensen daar dan wel niet voelen die er midden in zitten. Ik zeg heel eerlijk dat ik zelf altijd wel heb gezegd en nog steeds dat als het moment dan toch echt daar is, het liefst in een klap weg ben samen met mijn gezin die ik nog een knuffel en een kus kan geven. Dit klinkt waarschijnlijk absurd, en misschien is het ook wel absurd, maar dan ben ik wel met mijn 2 grootste liefdes van mijn leven.

Dat betreft ben ik stiekem nog heel blij dat mijn lieve kleine Max nog zo jong is dat hij het gewoon niet begrijpt. Geen vragen wat gesteld wordt waar ik gewoonweg niet weet hoe ik in godsnaam daar op moet antwoorden. Want hoe leg je überhaupt uit over wat er allemaal gebeurd aan een kind. Als hij wel ouder was geweest had ik zijn vragen wel beantwoord op een hopelijke goede en niet erge manier, en hopen dat ie geen verdere vragen meer heeft. Maar als hij er nooit over zou beginnen of vragen zou ik zelf ook absoluut niet over beginnen, wat niet weet wat niet deert denk ik dan maar. Gelukkig is hij nog te jong, ook al groeit meneer als kool, en eet hij zo wat heel onze koelkast leeg. 

Ik weet niet hoe jullie hier tegenover staan als het gaat om de vragen van jullie kinderen als ze toch over beginnen of iets mee pikken van het nieuws. Laat gerust weten in de comments hoe jullie ermee omgaan en uitleggen.