We gooien roet in het eten DEEL 6

Onderweg naar het gesprek met de 2 doktoren, zat ik in de auto met kleine zenuwen te denken wat er allemaal besproken gaat worden. Mijn eerste ct-scan had ik achter de rug en mijn armen zagen er eindelijk weer normaal uit van het bloed prik blunder waardoor ik 2 paarse plekken had gekregen. Mensen hebben mij raar aan zitten kijken als ze de plekken zagen, maar daar had ik het volledige lak aan. Op dat soort momenten merk en zie ik overduidelijk dat andere goed zie na denken en daaruit hun conclusies trekken. Soms best vervelend als mensen makkelijk te lezen zijn, maar ik zet het vrijwel altijd op negeren en ga ik verder met mijn dagelijkse bezigheden.

Onderweg in de auto is het vaak erg stil als we samen naar het ziekenhuis rijden, we weten beide vaak niet wat we moeten verwachten omdat alles voor ons nieuw is en nog moeten ervaring. Mijn moeder weet daarentegen heel goed hoe de ziekenhuizen te werk gaan en verteld me geregeld haar ervaring en eventuele adviezen, wat heel nuttig kan zijn. Lazlo had geparkeerd in de grote garage van het ziekenhuis en we liepen weer de lange route naar onze bestemming, hopend dat we dit keer niet zo belangrijk lang hoefde te wachten zoals de voorgaande keer. Op de brief stond weer beschreven waar we precies moesten zijn, en had het ook braaf mee genomen voor als iemand er om vroeg waarvoor ik kwam. 

We zaten weer in de wachtruimte op precies dezelfde plekken als toen we  voor de eerste keer hier kwamen voor een afspraak. Helaas kwam er alleen dit keer niemand die ons koffie of thee aanboden waar ik op dat moment zo'n behoefte naar had. 10 minuten in de wachtkamer en de dokter kwam ons al ophalen, dit keer waren ze heel vlot en liepen ze niet weer 40 minuten uit. We liepen met de dokter mee naar zijn kleine donkere kamer, en de andere dokter zat al op een stoel te wachten tot ons gesprek kon beginnen. Uit mijn tas haalde ik mijn notitie boekje waar ik een aantal vragen had opgeschreven terwijl tussen door even werd gekletst hoe het allemaal ging met mij en Laz.

De dokter achter het computer haalde de ct scan te voorschijn zo dat het alvast klaar stond voor alles wat besproken ging worden. Hij begon met praten, en uit te leggen hoe alles precies zat. Je kon alles super goed zien, en ik vond het ook echt fascinerend om naar te kijken want je kijkt immer hou je eigen lichaam er van binnen uit ziet. Sowieso is het heel bijzonder om te zien hoe en lichaam werkt, en waarom sommige dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Elk lichaam is een tempel en hoe verder ik in het proces van mijn tumor zat hoe steeds meer ik ga beseffen dat ik maar 1 lichaam heb en er goed voor moet zijn, wat ik geef krijg ik ook terug. 

De doktoren legden ons uit over de mogelijke manieren waardoor de tumor niet meer zou groeien. Ze hadden 3 opties ook al stond eigenlijk mijn keuze al vast maar het is altijd nog goed om gezamenlijk even door te nemen wat de mogelijkheden zijn dus we bespraken het werk. 

1. Medicijnen.

Persoonlijk heb ik het niet zo op medicijnen van het ziekenhuis, tenzij het echt een aanrader is en in overleg duidelijk maken waarvoor het goed voor is en waarbij het kan helpen. Medicijnen zitten vaak bijwerkingen bij waar ik persoonlijk niet gelukkig van word, ik durf ook nooit echt op de bijsluiter te lezen wat er allemaal in zit. De mannen vertelde me dat als ik medicijnen slik dat ie als het ware gaat slapen en de kans heel klein is dat is dan ooit nog een keer groeit. De keerzijde, ik moest voor altijd medicijnen gaan slikken met bijwerkingen en dit rade mij hun ook absoluut niet aan tenzij ik er zelf op stond dat ik dat wilde. Hun hebben ook heel eerlijk gezegd dat ze er geen voorstander van waren en vooral niet bij iemand die nog zo jong is. Ze vertelde me dat de bij werkingen erg aanwezig konden zijn, en dat heel mijn leven lang.  ‘No thanks, ik sla over.’

2. Chemo/bestralen.

Bij het woord chemo of bestralingen krijg ik sowieso al de kriebels, omdat ik dan gelijk moet denken aan kanker, kaal worden, heftige bij werkingen en alles wat daarbij hoort in dat rijtje. Ik link bestralen op de een of andere manier altijd met chemo, geen idee waarom. Er zijn genoeg mensen om mij heen geweest en nog steeds die er het een en ander over hebben verteld of vertellen, en stuk voor stuk vind ik het allemaal zo erg voor hem of haar ondanks dat ze zo krachtige mensen zijn, ik zie wat het met hun doet. Mijn tante had me wel uitgelegd dat ze tegenwoordig heel nauwkeurig als ze gaan bestralen, te werk kunnen gaan. En dat ze echt plaatselijk kunnen bestralen zonder andere organen of dergelijke te kunnen betasten of kapot maken. Toch was dit nog steeds dood en dood eng en had ik het liever niet tenzij het echt niet anders kon. De doktoren hadden ook verteld dat als we gingen bestralen dat de kans dat er een tumor terug zou komen aanwezig was en het hele riedeltje overnieuw moesten beginnen, en of daardoor ergens anders een tumor zou ontstaan. ‘Again, no thanks.’

3. Operatie.

Van dag 1 toen wij te horen kregen over mijn tumor in mijn keel, had ik eigenlijk al gelijk besloten om geopereerd te willen worden. Ondanks dat daar ook risico’s aan zaten, het idee dat het weg word gehaald door de handen van de vaatchirurg en de dokter vond ik veel prettiger ook al moest ik onder het mes. Geen bij werkingen waar ik heel mijn leven aan vast zat, of bestralingen waardoor een andere tumor misschien word aangewakkerd. Ook al is het idee super spannend dat je onder narcose een mes bij de krapste gedeelte en belangrijke zenuwen die allemaal staan verbonden van je hersenen en lichaam. Oké misschien niet het krapste gedeelte, maar er lopen zeker hele belangrijke zenuwen en bloedvaten van je lichaam naar je hersenen en weer terug die verbonden zijn met elkaar, en de kleinste foutje misschien grote gevolgen kunnen hebben. Het idee dat iemand anders alle touwtjes in handen heeft over mijn lichaam is toch echt wel een ding, maar een absolute goede oefening om soms iets uit handen te geven en te vertrouwen in andere ‘let it go.’

De ct-scan hadden we nog niet gehad waarbij je goed kon zien welke zenuwen en bloedvaten vlak bij de tumor heen gingen of misschien er wel door heen. 

Iemand uit de familie kende iemand die het ook heeft gehad. Ik kreeg te horen dat de operatie een pittige ingreep was en dat diegene erna een zware herstel had, en ik mocht hun altijd bellen over informatie als ik dat zou willen. Dat waardeerde ik enorm! Maar hoe lief het ook bedoeld was, heb ik diegene nooit gebeld. Soms is het beter om zo min mogelijk te weten wat je te wachten staat en neutraal er in te stappen, dan dat je precies weet wat het is en hoe het allemaal is ervaren en misschien zelfs hoe pijnlijk het na de rand was geweest met herstellen. Ik ben al een persoon die de vreselijkste scenario’s in mijn hoofd kan creëren, en dat kon ik nu echt niet gebruiken. Dat vreet ik me van binnen helemaal op en aan de einde van de rit kan je me weg vegen, en aangezien ik mama ben is dat absoluut niet handig want ik moet door, en het leven tikt ook gewoon door. 

Ingreep.

De mannen legde ons uit dat er ongeveer 10 a 15 centimeter bij de keel word open gesneden om zo alles mooi open en bloot te werk kunnen gaan. Herhaaldelijk elke keer als ik samen met Lazlo een afspraak had bij hun werd er keer op keer gezegd dat ze het pas echt zekerheid hebben als alles open een bloot ligt. En de beeldender dat ik ben, zie ik mijzelf letterlijk op een ijskoude ijzeren tafel liggen waarbij mijn nek open ligt en 4 man om mij heen staan met hun operatie outfits aan en hun haar netjes. Mooie blauwe latex handschoentjes aan met 1 daarvan de welbekende operatie mesje ‘chills.’ 

Misschien dat ik toch ga twijfelen bij die gedachtengang alleen al, krijg spontaan de rillingen over mijn rug mee dat ik dit zo type. Brrrr. Maar goed, ze legde toen in grote lijnen uit wat mij ongeveer te wachten zou staan, maar hadden ook direct gezegd dat ze niet te veel in details zouden treden. Deels teleurgesteld maar achteraf heel blij dat de vaatchirurg niet alles heeft verteld.

Verdere onderzoek.

De mannen vroegen of ik al bloed had geprikt voor de erfelijkheid’s onderzoek. Ik voelde me meteen betrapt omdat ik het gewoonweg vergeten was om dat te doen, maar die paar weken dat ik iets later ben maakt ook niet uit aangezien de uitslagen voor de erfelijkheid’s onderzoek 3 a 4 maanden kon duren. Het is ook lang geleden dat ik gejokt hebt en tegen hun heb gezegd dat ik inderdaad daarvoor bloed heb laten prikken. Nog net niet op mijn mobiel kijken voor een afspraak bij het ziekenhuis terwijl ik jok. Zelfs Laz geloofde mij want ik heb al zo veel bloed laten prikken dat hij ook niet meer wist wat waarvoor was. ‘Oeps. Sorry you guy’s.’

De erfelijkheid’s onderzoek was belangrijk voor de operatie hadden ze gezegd. Laz en ik snapte de hele logica er niet van wat een erfelijkheid’s onderzoek in godsnaam te maken had met een operatie, want wat voor belemmeringen zou het tijdens een operatie moeten geven, maar ons kon je alles wijs maken. Wij hadden er gen kaas van gegeten, en wat hun zeiden moest wel kloppen en zo zijn. 

Als 2 onwetende in de auto terug naar huis besloten we om te gaan lunchen terwijl we aantal familieleden belde en alles vertelde. Laz hoefde pas in de middag te werken dus ik vond dat we even iets gezelligs met zijn 2e moesten doen aangezien we geregeld met hoofdpijn in de auto zaten. Onze zoontje Max zat toch lekker op de kinderopvang te spelen met alle vriendjes, en Laz en ik zijn niet vaak samen vrij, dus daar wilde ik even van profiteren. In oud Vreeswijk hebben we heerlijk geluncht buiten op het terras, het zonnetje scheen nog heerlijk. Voor mij zijn het vaak de kleine momentje en dingetjes wat ik steeds meer ga koesteren als we weer eens samen zijn. Na de lunch zette Laz mij thuis af en ging hij door naar zijn werk. Heel de middag heb ik alleen maar even gerelaxt en Netflixs gekeken zonder gestoord te worden, weer zo’n gelukt momentje waarbij je even helemaal niets moet. Heerlijk!