We gooien roet in het eten DEEL 5

Sneltrein.

Op het moment dat alles gebeurt was met de buurman en ook nog tot ontdekking kwamen dat iemand anders in onze buurt, een apparaatje op zijn hart heeft omdat hij tijdens sporten in elkaar was gestort en nu geregeld naar het ziekenhuis moest, ging alles als een sneltrein langs mij heen. Waarop ik zelfs tegen Lazlo had gezegd dat de optie verhuizen wel heel goed klonk, want ik kreeg eventjes het idee dat er een vloek heerste ‘hoe lullig dat ook misschien klinkt.’ Laz zijn droom is het liefst namelijk huis kopen, opknappen en erna verkopen. Voor iemand zoals ik die al de grootste moeite heeft met aarde en zelfs soms jaren overeen kan gaan, is dit absoluut geen goede optie, en al helemaal niet in deze toestand. Ook is dat geen goede balans voor onze kleine aapje Max, die heeft al veel prikkels te verwerken dus laat staan als we om de klap scheet verhuizen. Dus ik heb Laz uit zijn dromen geholpen ‘sorry babe,’ maar er zijn meer wegen om in Romen te komen denk ik dan maar.

 ct-scan ervaring

 Alle afspraken stroomde binnen per post, en vrijwel alle afspraken waren op een vrijdag gepland. Half over kop heb ik vervangen geregeld voor de dagen dat ik niet kon werken en alle andere dagen ben ik wel s’ochtends gewerkt of als het kon in de middag na mijn afspraak. Elke keer vloog ik als een racket op mijn fietsje om naar huis te gaan of terug te fietsen naar mijn werk, en dat was soms echt vermoeiend. Laat staan iedereen die we op de hoogte moesten houden. mijn mobiel stond soms zelfs rood gloeiend en heb hem geregeld weg gelegd omdat ik al kapot was vanwege de informatie wat ik snel moest verwerken wat niet soepeltjes loopt omdat mijn hersen niet snel genoeg alles een plekje kan geven, laat staan hoe ik het dan zo goed mogelijk uit moet gaan leggen aan andere. Geregeld heb ik wat errors en kortsluitingen moeten verwerken omdat het op zo’n moment gewoon even te veel is, en niet precies weet wat ik ermee aan moet. Daarom was ik ook heel blij dat ik gewoon werkte en mijn gedachten kon verzetten en even mijzelf kon zijn na omstandigheden.

Mijn eerste ct scan was dan ook weer een feit. Geen idee wat ik moest verwachten en een beetje nerveus. Nienke is Nienke namelijk niet als ze nieuwe dingen eng vind en soms zelfs liever uit de weg gaat dan dat ik het aan ga, want wat moet je verwachten en wat kan je verwachten. Weer terug in het UMC ziekenhuis in Utrecht lopen Lazlo en ik naar waar we naar toe moeten. Dit keer beter voorbereid waar we precies moesten zijn in deze doolhof van een ziekenhuis. Het verbaasde me elke keer weer hoe groot het hier is, en als je denkt dat het einde in zicht is, komt er een nieuwe hal te voor schoon die gevoelsmatig kilometer door lopen. Bij de receptie melde we ons aan voor de ct-scan en werden we door verwezen naar de wachtkamer die mevrouw had uitgelegd en aangewezen. Het was een wachtkamer van een paar losse stoelen in een hoekje van een hal, en wij waren de enige die daar zaten. Wachtend tot we werden opgeroepen. Na ongeveer 15 minuten te hebben gewacht kwam er een man onze kant op gelopen en zei: Mevrouw Dieliesen?

Echt waar wat is dat toch met mijn achternaam terwijl we op stonden en de man volgde die ons begeleiden naar een klein hokje waar aan beide kanten een deur zat met een slot. Hij legde Mij uit dat ik alles wat maar een klein beetje ijzer is uit moest trekken of er af moest halen, omdat in de ct scan een soort van magneet achting iets is. Ik wilde stiekem eigenlijk als grap vragen wat ik in het verleden wel eens meer heb gedaan of ik mijn clitoris piercing ook uit moest doen, ondanks dat ik die niet heb, maar het was niet een goed moment dacht ik bij mijzelf om een grap te maken.  Ik trok braaf alles uit wat van metaal was en mijn tunnels en neus piercing gingen ook af en kon alles in de kamertje laten liggen samen met alle kleding. Ondanks dat ik geen schaamte heb voor mijn lichaam was ik toch blij dat ik onder mijn trui een topje aan had gedaan want het was niet bepaald warm daarbinnen waardoor mijn tepels als 2 knoppen iedereen even gedag zei ‘ charming.’ In de ruimte waar ik naar een stoel word begeleid en moest zitten was het erg druk met doktoren en mensen die voor de scan kwamen, en was ook wel een beetje opgelucht dat er overal gordijnen hingen waardoor je iets meer privacy had want ik voelde me toch ietwat ongemakkelijk. Lazlo mocht met mij mee en heeft mij overal in bij gestaan. Een man kwam naar ons toe samen met een apparaat waarbij ik toch even mijn vraagtekens boven mijn hoofd had hangen wat hij in godsnaam daarmee van plan was. Alsof hij die vraagtekens had gezien legde hij helemaal uit waarvoor de apparaat bedoelt was en pakte de naalden en infuus erbij om de substantie die door de apparaat in mijn lichaam soort van word toe gediend, waardoor het door mijn lichaam stroomde zo dat ze bij de st-scan alles nauwkeuriger konden zien. Laz en ik hebben stilletjes een beetje alles over ons heen laten komen, terwijl we af en toe wat tegen elkaar iets zeiden. Met een arm zo stijf mogelijk uit gestrekt omdat ik altijd bang ben dat als ik maar een klein beetje mijn arm buig waar de naald in zit, dat ik hem voel en nock out ga, of kapot ga van de pijn. Ik en naalden is hetzelfde als een haat liefdes verhouding, het is dat het moet, maar liever sla ik dit gehele proces over. Tussendoor kwam de man af en toe koekeloeren hoe het ging terwijl laz en ik soort van aan het chillen waren. Na een tijdje kwam de man alle infuusjes en dergelijke uit mijn arm halen en liepen we met hem mee naar een andere kamer waar een hele bizar grote buis stond met een lig gedeelte in het midden van de gat.

Een andere dokter legde alles nauwkeurig uit terwijl er tussendoor door iemand anders aan mij friemelde en nog steeds een beetje af vraag wat zij in hemels naam deed, maar oké. De mannelijke dokter vertelde dat ik oorbuisjes in moest en Laz ook want de apparaat maakte wat hij ons vertelde heel veel lawaai. Ik kreeg een koptelefoon op waardoor te ze tegen mij konden praten en instructies geven wat ik moest doen als het allemaal van start gaat. De scan zelf zou ongeveer 30 minuten duren, en ik had totaal geen idee wat ik kon verwachten tijdens zo’n scan. Ik ging op het smalle bedje liggen, met mijn hooft in een soort van diepe kom. De vrouwelijke dokter maakte een soort van masker vast doe over mijn heen liep, waarbij ik eindelijk begreep hoe het voor mensen voelde als ze claustrofobisch waren. Ondanks dat het masker open was en je alles om je heen gewoon kon zien, vond ik dit bij verre van prettig maar ik hield me rustig. Ze duwde me bijna helemaal naar binnen en ik laat even alles bezinken in het feit dat het het na mijn gevoel wel heel smal en krap was. Ik werd een beetje duizelig en vroeg me af hoe ik dit 30 minuten vol kon houden als ik dit continu moet voelen. Laz houdt de hele tijd aaiend mijn benen vast en dat stelde mij deels weer gerust waardoor ik wat relaxter de scan in ging. De grote ronde apparaat starte op, en het geluid klonk bijna hetzelfde alsof je elk moment gelanceerd werd in een vliegtuig of raket. Muziek werd af gespeeld in mijn koptelefoon en na enkelen minuten sprak een dokter tegen mij dat de scan van start ging. 

Ik wist niet wat ik mee maakte met de kabaal wat dat ding wel niet maakte, mijn oortjes zijn al gevoelig voor geluid en zelfs door mijn oordopjes en koptelefoon was het geluid zo goed te horen dat de muziek gewoon verdween en me heel erg focuste als de dokter iets tegen mij zou zeggen. Ik mocht amper slikken, dus ik was al mijn speeksel aan het opsparen om mijn mond zelf tot dat ik het idee kreeg dat ik nu wel moest slikken. Geregeld met pauzes tussen door dat ik gelukkig weer even normaal kan bewegen en mijn speeksel weg kan werken. Het moment dat mensen je bijna bevelen om dood stil te liggen en niet mag slikken, is vaak bij mij het moment dat mijn lichaam actief wild zijn en extra speeksel produceert. Alsof mij lichaam tegen mij zegt ‘WHAHAHA, f*ck you.’ 

De 30 minuten waren sneller voorbij dan dat ik dacht, voor ik het wist werd ik uit de buis getrokken en alles van mij af gehaald waarna ik direct met mijn vinger mijn oren masker van de vreselijke herrie. Laz had precies hetzelfde alleen liet hij het niet merken. De doktoren moesten lachen door mijn actie dat ik zo wat mijn oren aan het masseren was ‘ja hij maakt een flinke lawaai he!,’ zei de dokter terwijl laatste infuus uit mijn arm werd gehaald en een verbandje eromheen deed.

’een beetje lawaai…’ zei ik iets te verbaasd ‘het leek wel alsof ik in een discotheek stond naast een box die vol aan staat en bijna weg word geblazen…amaj’

allemaal lachen om mijn flapuit moment en ik alles zonder enige schaamte  klakkeloos eruit gooi.

we mochten weer naar het om kleedhokje terwijl we iedereen vriendelijk bedankte en weg liepen. Samen met Laz in een ruimte kleed ik mij lekker weer warm aan, aangezien ik een grote koukleum ben. Nu helemaal naar mate ik steeds dunner blijf worden en daar geen grip meer op heb, elk klein briesje wat ik voel krijg ik gelijk kippenvel en heb ik het vreselijk koud. Samen lopen we weer terug door de hallen van het ziekenhuis naar onze volgende bestemming. 

Alsof ik al niet genoeg naalden in mijn arm heb gehad, deze dame moest natuurlijk weer bloed laten prikken. Op zich vind ik dit minder erg als wat ik net had. Erin en eruit en klaar is kees. In de wachtkamer moesten we heel eventjes wachten, maar ik werd al vrij snel omgeroepen met een nummertje wat ik moest trekken. Ik stapte een hokje in en ging in de stoel zitten terwijl ik al gelijk mijn arm gaf die nog niet geprikt was. Al vrij snel vertelde de jonge dame dat ze dit nog niet heel lang doet omdat ze beetje aan het klungelen was en aantal dingen aan andere vroeg die veel meer ervaring hadden. Ik vond het allemaal gezegend en wachten rustig tot dat ze zou zeggen dat ze klaar was. Helaas was dat niet het geval, ze kon mijn ader moeilijk vinden en prikte een paar keer mis waardoor ik op een gegeven moment had gedacht waar zij in godsnaam mee bezig was. Ik was niet geïrriteerd want ze was nieuw en voor iedereen moet alles de eerste keer zijn, maar niet een bepaald pretje voor mij en ik had een beetje de balen. Ze bleef herhaaldelijk voelen en proberen tot dat ik er klaar mee was en zei: misschien is mijn andere arm een betere optie…?

terwijl ik haar droog met 1 wenkbrauw omhoog aan kijk. Mijn andere arm, ook al was er al in geprikt, lukte thank god in een keer en kon ze bloed af tappen. Beide armen in verband en waarvan 1 arm beurs en blauw was geworden gingen Lazlo en ik weer lekker naar huis. 

Onderweg in de auto en aansloten in de file, vertelde ik Laz wat er allemaal gebeurde tijdens het bloed prikken waar hij nee schuddend moest lachen. Gelukkig hadden we het weer achter de rug en was het tijd om even samen heerlijk te lunchen thuis!