In verband met privacy laat sommige gedetailleerde stukken eruit en wort het globaal verteld. Ik benoem geen namen van andere die het niet prettig zouden vinden.
Corona, en dan bedoel ik niet een lekker biertje.
Door corona heeft het ons erg beperkt in onze doen en laten, we wilde graag op vakantie in het buitenland maar dat ging gewoonweg niet, plus dat we de eerste keer met zo’n klein aapje toch prettiger vonden om de wat dichter bij huis op vakantie te gaan, want het is en blijft spannend met zo’n klein frummeltje die inmiddels al heel wat gegroeid is.
‘Zeg universum, Nien hier… stop de tijd wil je! Het gaat te hard’.
(In juni hadden we al een super weekje achter de rug in Zeeland, met echt prachtig weer.
Ik was weer een met mijn innerlijke oempa loempa, en Laz had ook weer een gezond tintje.)
We wisten alleen van gekkigheid niet waar we in Nederland op vakantie moesten, dus hadden we al snel een ‘never mind we blijven wel thuis’ mindset.
Mijn moeder stond erop, na alles wat er al was gebeurt dat we een paar dagen weg moesten.
Alleen al om even weg te zijn van je eigen veilige drukke omgeving en even tot rust te komen en niets hoeven doen.
Lazlo en ik bespraken het en stemde er in mee wat mijn moeder had voorgesteld om een paar dagen met hun even in Friesland op de camping te zitten.
Bij het idee alleen al kwamen we een beetje tot rust, gewoon even weg van je omgeving en je dagelijkse bezigheden.
Die paar dagen dat we lekker op de camping zaten was het dan ook echt vreselijke Nederlands weer.
Paar kilometer verder van onze camping was het water ook overstroomd want dat was net de periode dat er heel veel water overlast en rampen waren door de regen.
We waren ook heel even bang dat wij ook de pineut waren. Maar gelukkig niet!
De laatste dag hadden we wel een dagje waarbij het echt heerlijk was, en daar hebben we gezamenlijk ook gretig gebruik van gemaakt door bootje te varen.
Bootje varen is niet echt mijn ding, omdat ik panisch ben voor haaien ‘waar water is zijn haaien denk ik altijd, geen idee waarom’.
Maar eerlijk is eerlijk, we hebben allemaal genoten van de omgeving, gezellig met elkaar gepraat, lekker gegeten en een wijntje gedronken.
De tijd vliegt voorbij en voor we het wisten waren wij al weer thuis uit aan het pakken en de eerste was in de wasmachine gedaan.
S’avonds helemaal uitgeteld in een schoon bed, kijken Lazlo en ik dan ook zoals elke avond nog even op onze social’s.
Ik had mijn moeder nog een appje verstuurd dat we lekker in bed lachen helemaal uit geteld en zo lekker gingen slapen.
Vorige week had ik hem nog gesproken, had Lazlo stilletjes gezegd.
Net voor dat ik in slaap viel sloeg Lazlo een zachte kreet uit van ongeloof.
Meteen klaar wakker vroeg ik wat er aan de hand was.
Hij keek mij aan en zei: onze buurman is plots overleden aan een hersentumor… ik had hem vorige week nog even gesproken…
Allebei dood stil bleven we een tijdje voor ons uit staren, want onze buurman was nog zo jong.
We waren sprakeloos.
Al snel kreeg ik een brok in mijn keel, en moest mijn paniek onderdrukken.
Ik was in shock, en er ging van alles door mij heen.
De enige gedachtegang wat continu als een herhaling af werd gespeeld was dat hij is overleden aan een tumor.
Dit voelde voelde voor mij persoonlijk, omdat ik ook pas net wist dat ik een tumor had.
De schaamte dat ik zo had gedacht was nadrukkelijk aanwezig, en voelde me zelfs egoïstisch.
Mijn gedachten had ik niet meer onder controle.
Het beeld dat je familie om je graf heen staat, elkaar troosten, vol verdriet, pijn en ongeloof…
Terwijl ik omlaag ga in een kist, en een wordt met de moeder natuur.
Iedereen het liefst wil troosten, en zeggen dat alles oké is.
maar het enige wat ik kan is toekijken en aan moeten horen hoe dit allemaal zo heeft kunnen gebeuren, waarom, misschien wel smekend gezamenlijk in elkaar gezakt elkaar moed toe te spreken dat ik nu in hemel ben bij de rest terwijl ik als een geest naast hun sta.
Max zit naar een oude foto te kijken naar zijn mama die hij nooit bewust heeft gekend, hij loopt naar papa en trekt voorzichtig aan zijn mouw terwijl hij op zijn schoot komt zitten.
papa?
vraagt Max.
Hoe was mama vroeger?
Lazlo krijgt een brok in zijn keel maar vermande zichzelf en begon Max te vertellen wat voor moeder hij had vroeger.
Je fantasy en gedachten krijgen de vrije loop zonder filter.
Alles gaat op zo’n moment door je heen met geen enkele filter, en soms lijkt het net of je midden in je eigen gedachten staat, al kijkend hoe alles als een film wordt afgespeeld.
Mijn inbeeldings vermogen in samenwerking met mijn hersenen die geen details vergeten, zijn op dit soort momenten echt vreselijke hel, en een off Switch zou op dit soort momenten een uitkomst zijn.
Volgende dag.
Beide hebben we amper geslapen, en de vakantie gevoel was ook heel ver te zoeken.
Dit was ook de eerste keer dat mijn gedachte de vrije loop hebben gehad door de gehele situatie van mij, en als een film voor mijn ogen herhaaldelijk af bleef spelen.
‘Snap out of it Nien, herpak jezelf!
Hoe vreselijk de gebeurtenis ook is en je het niemand gunt, dit ben jij niet…’.
Tot op de dag van vandaag krijg ik nog een brok in mijn keel.
Een week later verscheen ook een artikel over hem, met een prachtige eerbetoon en dat er zo veel mensen op zijn begrafenis aanwezig waren.
Het gaf mij enigszins een warm gevoel dat hij zo geliefd was/is door iedereen.
Er is geen goede of slechte manier als het op de dood aan komt en hoe iedereen ermee omgaat.
Als het gaat om het feit dat om mij heen mensen
overlijden ben ik echt een sucker… ik weet gewoon niet hoe ik daar mee om moet gaan.
Wel had ik gelijk na werk een bloemetje gekocht met een kaartje en een quote erop geschreven, en bij hun af gegeven.
Als blijk dat we aan hun denken, en het gebaar.
Maar daar houdt het voor mij vaak op, ook omdat iedereen er anders mee omgaat en gewoonweg niet weet wat hun en andere prettig vinden.
Ik wil mensen altijd graag helpen of een luisterend oor bieden, maar ik ga mijzelf niet aandringen of uitnodigen puur omdat ik wil helpen of luisteren.
Vooral in dit soort vreselijke situaties ben ik heel voorzichtig.
Het leven gaat door.
De volgende afspraak in het UMC ziekenhuis in Utrecht was al gepland en we hadden er ook al een brief over gehad.
Lees ook:
we gooien roet in het eten DEEL 1
Reactie plaatsen
Reacties