De kleine snotaap
Mijn liefste en mooiste energiezuigertje van de wereld.
Ondanks dat max een super makkelijke jongen is, vind ik het af en toe toch echt wel pittig.
S‘Avonds eten gaat meestal vrij soepel tot hij ontdekt dat er meer kan dan alleen maar eten.
Want wat is er nou leuker als eten, als je er ook mee kan gooien.
‘Energiezuigetje en een varkentje tegelijk, assepoester maakt wel weer schoon hoor’.
En geweldig dat ie het vind, net als een blij ei loopt ie met alles te gooien wat in zijn kleine tengeltjes past.
Het is heel bijzonder de hoeveelheid wat die kleine tengeltjes op zo’n moment vast kunnen houden, en dat allemaal net als mama de vieze tafelkleed heeft vervangen voor een schone ‘waar deed ik het ook alweer voor…? Ow ja mijn eigen gemoedsrust… ik tel tot 10 *whoosah 🧘♀️’.
(Whoosah komt uit bad boys 2, love that movie.)
Gekkenhuis tuigje kopen?
Papa en mama die nog net een kernexplosie kunnen onderdrukken, zijn erg zoekende hoe we ‘in Max zijn ogen geweldige uit de hand gelopen hobby’ dit af geleerd kunnen krijgen.
Max 1-0 papa/mama.
Soms wil ik voor hem echt zo’n gekke huis tuigje kopen waarvan de armen vast zitten aan de voorkant, maar dat gaat misschien een beetje te ver. Of niet?
Ik stimuleer heel erg als hij wel alles netjes weg zet door heel enthousiast goedzoooo te zeggen.
Ik krijg het idee dat hij daardoor juist gestimuleerd wordt om het netjes weg te zetten/leggen ‘zijn poging tot’ dus ik hou dat ook zeker aan (lukt niet altijd maar het gaat steeds beter!)
Ik onderdruk een schaterlach.
Als ie wel met eten gaat gooien doen we gezamenlijk heel verdrietig en boos kijken.
Ondanks dat hij het dondersgoed weet, kijkt hij als een verloren lammetje die het niet begrijpt.
Al strak kijkend naar mama pakt ie zijn lepeltje met eten erop en gooit ie het weg, met een dikke grijns op zijn gezicht en met zijn handje voor zijn mond zegt hij ook: Ooooooo.
‘Jij kleine verwende snotaap’.
Ik zeg ook echt heel eerlijk dat wij het soms maar laten gaan voor wat het is, het eten wordt dan maar lekker een met het huis.
Wij zijn allang blij dat we soms tegelijk warm eten naar binnen kunnen werken.
Soms moet ik ook echt even weg kijken om een schaterlach te onderdrukken, want wat ik al zei hij weet dondersgoed dat ie dat niet mag, maar hij doet het toch en dat hoofd wat ie erbij trekt… amaj.
Hij heeft de intense karakter van mama vrees ik.
Conclusies: wordt later heel vaak tot 100 tellen.
We gaan het in de toekomst vanzelf mee maken.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat weer heerlijk verteld!