Woensdag, mama gaat bloed prikken.
Mijn moeder was helemaal op de hoogte van wat er allemaal was gebeurd en de momentele plan van aanpak.
Ze was ook eerder gekomen om op te kunnen passen zo dat ik voor dat ik naar me werk ging bloed kon laten prikken.
En een autist is een autist niet zonder eerst 80 keer alles te checken of ik alle juiste papieren wel bij me had.
Eenmaal in het ziekenhuis in Nieuwegein, wachten ik op mijn beurt om alle papieren bij de mevrouw aan de balie te geven.
Ze tikte wat op haar toetsen bord en gaf alles weer terug aan mij.
Eenmaal aan de beurt ging ik droogjes maar lief lachend in de stoel zitten met nog steeds een op hol geslagen brein door mijn kleine irritante stemmetje in mijn hoofd die me de vreselijkste scenario’s influisterden.
(Mijn 2e lieftallige persoonlijkheid ‘zucht’)
Ik heb het niet zo op naalden, niet dat ik er bang voor ben, maar het idee dat er bloed uit je lichaam wordt gezogen door middel van een ijzeren naald krijg ik gewoon de chills van Brrr.
Eenmaal klaar ging ik nog snel een broodje halen, and ready for my working day in mijn net nieuwe functie als manager!
Ze hadden me (voor dat dit allemaal gebeurden)benaderd toen ik gewoon nog verkoopster was, en of ik deze gave kans zag zitten.
‘ooOOOWWW HELLL YEAHHHH’ luide mijn antwoord al vrij snel, gaan met die banaan.
Om vervolgens thuis in een hoekje te zitten huilen omdat ik doodsbang was en twijfels binnen kwamen stromen (kleine faal angst).
‘Geef het tijd liefje om er aan te wennen’ had Lazlo gezegd ‘jij kunt dit!’.
Vrijdag ziekenhuis, wij zijn niet zenuwachtig hoor.
Lazlo en ik waren onderweg naar het ziekenhuis voor de echo, allebei vol zenuwen en het was dan ook muis stil in de auto.
De week heeft zo dramatisch lang geduurd dat ik soms niet wist waar ik het moest zoeken.
Laat staan voor Lazlo.
Ik vroeg me ook echt af wat er nou in hemels naam in zijn brein afspeelde, en heb er wel eens naar gevraagd maar zonder succes.
Het enige wat ik me kan herinneren is dat hij zei; ‘we wachten het gewoon af’.
Mooi politiek correct weer, daar is hij kampioen in.
Een prater was hij niet maar nu al helemaal niet.
We melde ons bij de balie en het was wachten geblazen in de wachtkamer.
Er zaten een aantal mensen te wachten en ik vroeg me ook af waarvoor hun hier zaten.
Na 50 zenuwinzinkingen en 10 stress aanvallen verder, werden we opgeroepen.
Volgens mij hebben we wel 40 minuten zitten wachten tot we eindelijk aan de beurt waren, want het ziekenhuis is het ziekenhuis niet als afspraken uitlopen.
Lazlo werd steeds witter, en kreeg het idee dat hij geen houding wist aan te nemen maar hij probeerde super relaxt over te komen tegenover mij.
Nou, daar lag ik dan.
nog aan vol gierende hormonen en een lichaam die nog aan het herstellen is van de zwangerschap.
Ik was super zenuwachtig en doods bang voor de uitslag.
De dokter stelde me een aantal vragen waar ik enigszins nog redelijk normaal op kon antwoorden tot haar laatste vraag gesteld werd, ‘waar bent u bang voor?’
Ik had het niet meer, ik probeerde mijn tranen te onderdrukken (wat niet lukte) en vertelde met een trillende en hese stem dat ik me geen raad wist als onze zoontje Max van nog geen paar maanden oud zijn moeder nu al kwijt zou moeten raken, dat hij en Lazlo mij nodig hebben. Of dat ik keel kanker heb en hele traject in moet wat lood zwaar zou zijn.
Ze stelde me gerust en pakte alles wat ze nodig had voor de echo.
Ik herpakte mezelf, maar keek nog wel even vluchtig naar Lazlo.
Ja echt lijkbleek.
Ik probeerde nog enigszins te grappen om het luchtiger te houden over de echo dat het herinneringen op wekte met onze zwangerschap toen, maar dat was meer een lachen als een boer die kiespijn heeft.
Ze draaide en duwde met haar apparaat op mijn al te gevoelige keel wat nu gewoon bijna pijn deed.
Ik moest een paar keer anders liggen zo dat ze een betere beeld er van kon krijgen en legde vrij snel alles neer.
Ze keek me aan en vertelde me ‘ik ga dit met mijn collega’s bespreken, ik kom zo terug’.
Tuurlijk, wij kunnen absoluut nog wel langer wachten hoor. Zenuwinzinking nummero 60.
De zenuwen zijn gewoon bonus, en absoluut niet extreem aanwezig of zo…
Lazlo en ik wachten, en wachten.
Hij vertelde me van eerdere ervaring dat als een gesprek zo lang duurde en dan met 2 man terug komen, iets niet helemaal pluis is.
Hij had beter zijn mond kunnen houden, want mee dat hij dat dus had gezegd kwamen mevrouw de dokter en meneer de dokter binnen gelopen.
‘Maar natuurlijk’.
Zij bleef staan en hij ging zitten om vervolgens alles te pakken, terwijl ik mijn 100 zenuwinzinking probeerde te onderdrukken.
Lazlo was inmiddels zo wit geworden dat een lijk zelfs meer kleur had, terwijl hij probeerde kalm en rustig over te komen tegenover mij of misschien wel voor zichzelf.
Meneer de dokter ging naar de echo foto’s kijken op het scherm, en bestudeerde alles heel goed en nadrukkelijk met hier en daar close ups om een betere beeld te krijgen van wat hij mij en Lazlo moest gaan vertellen.
Hij draaide zich lief lachen naar mij om en vroeg hoe ik me voelde. En echt waar het enige wat ik kon bedenken maar niet letterlijk heb hardop heb gezegd is. ‘Nou lullo, als jij mij eens gaat vertellen wat er nou precies loos is, gaan we erna wel een therapie sessie en een thee kransje houden om te praten over hoe ik me voel… Deal?’
Mijn gezicht sprak zoals gewoonlijk weer boekdelen dus hij kwam maar meteen ter zaken.
Nou mevrouw, we hebben daarnet gezamenlijk overlegd want zij wist niet zo goed wat het nou precies was dus ik dacht ik kom even mee om alles goed te kunnen bekijken.
Ik kan u verzekeren dat dit geen kanker is, maar een tumor.
En zoals ik hier kan zien en de manier waarop hij zich gedraagt is 90% zeker dat het een goedaardige tumor is, maar 100% zeker weten doen we nooit.
Alleen het punt is.
Dit zien wij zo zelden voorbij komen, dat wij hier vrij weinig kennis over hebben dus we gaan u door verwijzen naar dokteren in het umc ziekenhuis in Utrecht die er gespecialiseerd in zijn en u haarfijn uit kunnen leggen wat het nou precies is.
Deels opgelucht deels ook weer niet konden ik en Lazlo die weer meer kleur had gekregen, beetje bij beetje op adem komen.
We stelde nog een aantal vragen maar duidelijk was het niet echt, en als ik ergens een schurft hekel aan heb is geen duidelijkheid.
Eenmaal onderweg terug naar huis vroeg Lazlo ook hoe ik me voelde en het enige wat ik kon zeggen was dat het een dubbel gevoel gaf.
Hij bleef maar zeggen dat het oké is en dat het in ieder geval geen kanker was, waar hij wel gelijk in had maar blij was ik niet.
Mijn gedachten gang was overal en nergens met nog meer vraagtekens als eerst.
Zwaar gefrustreerd omdat ik het gevoel kreeg dat Lazlo juist blij en opgelucht was en alles ‘om het even makkelijk te zeggen’ koek en ei is.
Ik vond het alsnog hoe stom dit ook mag klinken heftig, want er zit iets in je lichaam wat gewoonweg daar niet hoort te zitten.
Plus dat we ALWEER moesten wachten op de volgende afspraak om naar het umc ziekenhuis te gaan voor hopelijk wel meer duidelijkheid.
We wachten het maar weer af.
Reactie plaatsen
Reacties