We gooien roet in het eten DEEL 1

Het leven op zijn kop 1.

Wat is dat nou in je nek? (1 jaar geleden)

Ondanks dat het al meer als 1 jaar aan de gang is en elke keer twijfel of ik het wel of niet vertel wil ik toch mijn persoonlijke verhaal delen.
Het is toch een deel van je leven geworden, en ik zou bijna willen zeggen dat het inmiddels normaal is geworden.

Let’s start at the beginning.

Mijn zwangerschapsverlof was dan toch echt over, deze kers verse mama vol gierende hormonen moest weer gaan werken.
Enerzijds blij dat ik eindelijk weer aan het werk kan, anderzijds vond ik de dagen met mijn zoontje ook echt een genot en wou dat daar geen einde aan kwam.
Nog steeds af en toe in mijn arm knijpend of dit echt geen 1 van mijn dromen zijn.

Tijdens werk ben ik “sadly” weer gaan roken want de stress had weer de overhand genomen omdat het best wel een pittige jaar was geweest en het gevoel had dat ik nog steeds de schade van iemand anders bij moest stellen die zij had verspreid en achtergelaten. Want ik was van wat ik heb gehoord “in haar ogen” klaarblijkelijk de DUIVEL… ze mocht me gewoon niet, dat was overduidelijk. Maar om dan aan anderen te verkondige dat ik de verschrikkelijkste persoon op aarde was in de hoop dat ik mijn baan zou verliezen was een bijzondere ervaring en stond geregeld met bek vol tanden en met mijn handen in het haar op de werk vloer met wat zij allemaal had verzonnen “ze leefde voor mijn gevoel  in een wereld met haar eigen waarheden”.

Tijdens mijn werk en mijn hormonen die nog steeds door mijn lijf gierde die soms tot hilarische momenten leiden, kreeg ik last van mijn keel.
Ik dacht en zei nog tegen mijn collega: het zou wel weer een opgezetten klier zijn door het roken… daar heb ik wel eens vaker last van gehad.
Ik ben niet een persoon die snel ergens last van heeft en naar de dokter gaat.

Na 3 a 4 maanden alweer te hebben gewerkt “want met een klein aapje vliegt letterlijk de tijd voorbij” en de opgezetten klier die niet weg was gegaan en alleen maar groter is geworden ben ik zelf maar research gaan doen, want waarom naar de dokter gaan als je zelf doktertje kan spelen met google…? Alhoewel ik eigenlijk al wist dat google iets te vaak zegt dat je of dood gaat of een vreselijke ziekte heb en nooit meer beter wordt. Lekker dan, dit was dus ook nu weer de uitkomst van dokter google, toch maar even de dokter bellen voor een afspraak. Want het is maar een opgezette klier heb ik lachend gedacht.

Afspraak was gemaakt en toevallig kwam mijn zusje bij mij op bezoek en kon zij mooi op mijn zoontje passen zo dat ik op mijn fietsje eventjes naar de dokter kon.

Eenmaal in de stoel bij de dokter legde ik alles uit en vertelde alles heel eerlijk.
Ik heb zelfs nog gezegd dat het wel door het roken zou komen dat mijn klier zo was opgezet, maar mijn dokter dacht er toch heel anders over. Ze deed nog een aantal onderzoekjes en zei erna: mevrouw u moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om onderzoek te laten doen en bloed te laten prikken, ik ga de echo voor u regelen als u de afspraak wilt maken voor het prikken van uw bloed.
Nog steeds geen flauw benul en onwetende wat er allemaal loos was en nog zeggend dat ik deze week heel druk was met werken onderbrak ze me en zei: werk kan wel wachten, dit is echt een prioriteit want uw zoontje heeft jou in de toekomst nog steeds zijn moeder nodig.

BAM die kwam binnen, nog steeds in shock wat ze mij zojuist vertelde.

Terwijl ik een hoofd vol vraagtekens had ging bij de dokter alle alarm bellen af en was meteen aan het bellen naar allerlei ziekenhuizen om mij ergens ertussen te krijgen. Ik zat daar als een klein sulletje op een stoel met duizenden vragen en nog steeds in shock.

Onderweg naar huis op de fiets kwam die dan ook goed binnen…
“Ga ik dood…?/is het echt zo erg…?/wat is dat dan in mijn keel…?/ik heb toch geen…kanker/ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik niet oud oud zou worden maar dit slaat toch wel alles.”

er gaat letterlijk zonder rem van alles door je hoofd.

Ik ben niet een persoon die snel huilt, maar onderweg naar huis heb ik toch wel even flink zitten brullen en had completen schijt aan alles en iedereen terwijl ik naar huis fietste.

Mijn zusje was ook totaal in paniek toen ze mij zag, want ze zag haar grote zus huilen en ze heeft mij bijna nooit zien huilen.
Samen huilend op de bank elkaar omhelzend om alles te laten bezinken wat er zojuist allemaal is gezegd. 

Samen pratend en uit eindelijk weer met beide voeten op de grond staan en realiserend dat er nog niets zeker is en we moesten af wachten.

 De datum voor de echo was geregeld, laz en ik moesten 5 hele dagen wachten tot we echt duidelijkheid hadden wat het nou precies was.

en die week heeft gevoelsmatig heel lang geduurd.

we hadden het ook expres tegen bijna niemand verteld omdat we geen paniek wilde veroorzaken en eerst de echo wilde afwachten, dan pas zouden we het “na dat alles was bezonken” vertellen tegen andere.

Vol vraagtekens wat de toekomst mij op dat moment zal brengen.
Mijn lichaam ging alweer automatisch in survival mode en dacht “fack it, lets do this.”