Het is al een paar jaar bezig, de dalingen en stijgingen van Corona, maar wij hadden in al die jaren heel veel geluk. Dachten we, en laat me het niet hebben over de fantastische timing Dat de positieve testen een voor een raak was. Ik was er ook al heel bang voor dat het een keer er aan zat te komen.

De tijd tikt snel door, dat merk je helemaal als je een kind thuis heb rond huppelen die als kool groeit. Hij wilt zo veel, maar ik kan zo weinig. Dat is super frustrerend maar ik wist dat het niet lang meer zou gaan duren en eindelijk duidelijkheid voor wanneer ik nou geopereerd zou worden. Ik had nog één afspraak staan, en was alweer beetje aan het werk want thuis zitten was niet bepaald mijn ding. Dat ging met ups en downs vanwege mijn benen die de ene dag zin in hadden en de andere dag hele andere plannen met mij hadden. Alsof ze echt een eigen wil hadden gekregen. 

Oud en nieuw was geweest en ik was blij dat we alle feestdagen achter de rug hadden. Begin januari had ik een gesprek met de dokter die mij uit eindelijk ook zou gaan opereren, in de hoop dat er eindelijk een datum gepland zou worden of in ieder geval iets meer duidelijkheid. 

Na de gebeurtenis van mijn uitval in mijn benen en thuis te zitten,

Het is bijna elke vrouw’s droom, en ik heb ook eindeloos erover gefantaseerd en in mijn hoofd alles gepland en af gespeeld hoe het zou gaan als het dan EINDELIJK zo ver was. Lazlo en ik kennen elkaar al sinds ons tiener jaren, en even waren we gescheiden om later tot we er klaar voor waren weer herenigd te worden en zo alweer bijna 9 a 10 jaar bij elkaar zijn. Denk ik. Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt.

Het is December. Sinterklaas was alweer terug in Spanje, en we naderde de kerstdagen. Voor ons vaak een drukke maand, waarbij ik vaak al paar maanden vooruit plan wat precies de bedoeling is en waar. We hebben namelijk van beide kanten gebroken gezinnen, dus plannen geeft mij ietsjes meer rust. Inmiddels zat ik ook al op 70% in de ziektewet, en liep vaak tegen de feiten aan op mijn werk. En door corona werd het alleen maar lastiger gemaakt, maar niets wat ik niet aan kan, ook al liep ik soms even vast. Tot dat ik op een ochtend al een vreemd voor gevoel kreeg, toen ik op mijn fiets onderweg was naar mijn werk. Dit was een dag waarbij voor het eerst mijn angst binnen kwam als een bom.