Het is al een paar jaar bezig, de dalingen en stijgingen van Corona, maar wij hadden in al die jaren heel veel geluk. Dachten we, en laat me het niet hebben over de fantastische timing Dat de positieve testen een voor een raak was. Ik was er ook al heel bang voor dat het een keer er aan zat te komen.

De tijd tikt snel door, dat merk je helemaal als je een kind thuis heb rond huppelen die als kool groeit. Hij wilt zo veel, maar ik kan zo weinig. Dat is super frustrerend maar ik wist dat het niet lang meer zou gaan duren en eindelijk duidelijkheid voor wanneer ik nou geopereerd zou worden. Ik had nog één afspraak staan, en was alweer beetje aan het werk want thuis zitten was niet bepaald mijn ding. Dat ging met ups en downs vanwege mijn benen die de ene dag zin in hadden en de andere dag hele andere plannen met mij hadden. Alsof ze echt een eigen wil hadden gekregen. 

voorwoord. 

Oud en nieuw was geweest en ik was blij dat we alle feestdagen achter de rug hadden. Begin januari had ik een gesprek met de dokter die mij uit eindelijk ook zou gaan opereren, in de hoop dat er eindelijk een datum gepland zou worden of in ieder geval iets meer duidelijkheid. 

Schoonmaken is toch wel een dingetje, en al helemaal als je kind(eren) hebt in huis. Manlief werkt fulltime en deze dame werk ook 30 uur per week, en dan reken ik het gehele huishouden er niet bij op. Manlief is alles behalve een opruimer/schoonmaker, en hij maakt er eerder weer een zooitje van terwijl alles net schoon is. Plus met een zoontje van ander half jaar 'die echt wel een mama's kindje is' kan huishouden zelfs een uitdaging zijn. En dat wil niet zeggen dat ik geen rommel kont ben, maar ik ben wel het meeste thuis om iedereens  zooitje ongeregeld op te ruimen!

Na de gebeurtenis van mijn uitval in mijn benen en thuis te zitten,